1 บาท เศษไม้ขอแลกเศษเงิน ขอบคุณลูกหลาน.ที่ช่วยต่อชีวิตให้ยาย

ได้รับ FW mail มาจากพี่ชายครับ
เห็นว่าเพื่อนๆ ในนี้อยู่โคราช หรือใครที่จะผ่านไปแถบๆนั้น
อยากให้ช่วยคุณยาย ซะหน่อย
อย่างน้อย เศษเงินเพียงน้อยนิดของเรา
ก็ต่อลมหายใจของคนแก่ คนนึงได้อีก
ว่างๆ ผ่านไป ก็ แวะไปเยี่ยมเยียนคุณยายทองนะครับ


ยาวนิดนึงนะ แต่อยากอยากให้อ่านจัง... อ่านตอนว่าง ๆ ก็ได้ค่ะ ... เคยได้รับ FW Mail เรื่องคุณยายทองคนนี้มาก่อนหน้านี้นานแล้ว ก็ FW ต่อไป คิดว่าถ้ามีโอกาสจะไปหายายดู พอนาน ๆ เข้าก็ลืมไปแล้ว บังเอิญเย็นวันศุกร์วันหนึ่ง กำลังเช็ค e-mail ก่อนที่จะเก็บของเตรียมตัวจะไปทำงาน (ตรวจตลาด) ที่โคราชวันจันทร์ ก็ได้รับ FW mail ฉบับนี้อีกครั้ง เหมือนมีอะไรดลใจให้ไปหายายคนนี้ให้ได้เลย
> >
> > พอไปถึงโคราช ก็ขับรถวนไปตรงถนนย่าโม หาทางไปตลาดแม่กิมเฮง ผ่านศาลย่าโมมานิดหน่อย พอมองหา ก็เห็นคุณยายนั่งอยู่ตรงเสาไฟฟ้าที่สามแยกหน้าร้านทอง (จอดรถที่วัดสะแกแล้วเดินกลับมานิดหน่อยก็เจอ) คุณยายนั่งอยู่กับพื้น ตรงหน้ามีผ้าพลาสติกเก่า ๆ มีเศษไม้มัดไว้เป็นกำ ๆ วางไว้เรียบร้อย มีกระดาษที่คนใจดี print ให้ไว้ว่า 'เศษไม้ก่อไฟ มัดละ 1 บาท'
เราบอกคุณยายไปว่า เห็นเรื่องยายในหนังสือ (หมายถึง email แต่กลัวยายไม่รู้จัก) ก็เลยมาเยี่ยม คุณยายหูตึงแล้ว แต่ยังคุยรู้เรื่องนะ แกถามว่าหนูมาจากไหน จะอยู่กี่วัน มานี่พักอยู่ที่ไหน เราก็ตอบแกไปว่ามาจาก กรุงเทพฯ แกถามว่าอยู่เขตอะไร ก็บอกแกไปว่าอยู่เขตประเวศ ตอนนั้นคิดว่าบอกไป แกก็คงไม่รู้จักหรอก ระหว่างนั้นก็มีคนเดินมาดูเศษฟืน ถาม ๆ อะไรหน่อยแต่ก็ไม่ได้ซื้อ เราก็เลยบอกคุณยายว่าหนูขอซื้อกำนึงนะ แล้วก็เอาเงินให้แกไปร้อยนึง ยายก็ยิ้มดีใจ ขอบใจให้พร ตอนนั้นประมาณบ่ายกว่า ๆ ยายบอกว่ายังไม่ได้กินข้าว เราก็เลยบอกให้ยายเก็บเงินไว้กินข้าวนะ แล้วยายก็เอาเงินซุกลงไปในเสื้อ เหน็บไว้ตรงหน้าอก ไอ้เราก็กลัวเงินจะหล่นนะ เพราะหน้าอกยายไม่ใช่สาว ๆ แล้ว
> >
> > เท่าที่คุยกับยายก็เลยรู้ว่าแกต้องจ้างคนผ่าเศษไม้ให้ ถุงนึง 100 บาท แล้วแกก็เอากรรไกรเก่า ๆ เป็นสนิมอันนึง นั่งตั้งอกตั้งใจตัดให้เป็นท่อนเท่า ๆ กัน มัดด้วยหนังยาง ขายกำละ 1 บาท เท่าที่เห็น ถ้าขายกำละ 1 บาทจนหมด ไม่รู้จะได้ถึง 100 บาทมั้ย ยายบอกว่าก็ขายพอกินข้าวได้ไปวัน ๆ แล้วตอนเย็นยายต้องจ้างสามล้อ 20 บาท ไปส่งตรงป้ายรถเมล์ จ่ายค่ารถเมล์อีก 8 บาท พอลงรถแล้วต้องเดินต่อไปอีกกว่าจะถึงบ้าน แต่รถบางคันก็ไม่ยอมรับแกขึ้นรถนะ
> >
> > พอคุยกันซักพัก เราก็ขอตัวลาแกไปทำงาน แกก็อวยพรให้ บอกว่า 'ขอให้เจริญ ๆ นะหนู... อยู่แถวประเวศใช่มั๊ย' ดีจังเลย คุณยายจำได้ด้วย เราคิดว่าคุณยายใส่ใจฟังจริง ๆ นะ คนบางคนเวลาที่เราคุยด้วย ก็ถามนั่นถามนี่ไปตามมารยาท ไม่ได้ใส่ใจฟังจริง ๆ อย่างนี้หรอก
> >
> > คุณยายบอกว่า คิดถึงยายก็มาเยี่ยมยายนะ ยายอยู่ตรงนี้แหละ พอเราเดินออกมานิดหน่อยก็คิดถึงยายแล้วหล่ะ หลังจากนั้นประมาณซัก 10 นาที (ไปทำงาน) พอเดินกลับมาเห็นคนขายก๋วยเตี๋ยวหนุ่มทางทางใจดี กำลังเอาก๋วยเตี๋ยวมาให้ยาย แล้วก็คอยดูอยู่ว่ายายจะทานได้มั๊ย เราเลยเดินไปซื้อน้ำเปล่ามาให้ยายขวดนึง แล้วก็บอกให้ยายกินน้ำด้วยนะ อากาศร้อน ยายก็ยิ้มดีใจ บอกว่า 'ดีจังเลย ได้กินน้ำเย็น ๆ' ฟังแล้วก็ดีใจจัง
> >
> > มาคิด ๆ ดูแล้ว บางทีเราเองกินทิ้งกินขว้าง จ่ายเงินกับเรื่องไร้สาระ ซื้อของแพงโดยไม่จำเป็น ไปร้านทำผมมาทีก็หลายตังค์ แต่น้ำเย็นขวดนึงแค่ 10 บาท ทำให้คนแก่คนนึงยิ้มได้อย่างมีความสุขขนาดนี้ เย็นวันนั้นโทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง บอกว่าวันรุ่งขึ้นก่อนกลับ กทม จะไปหายายอกีที เพื่อนใจดีก็ฝากเอาเงินไปให้ยายอีกด้วย
> >
> > พอวันรุ่งขึ้นตอนใกล้ ๆ เที่ยง ก็ซื้อน้ำเย็นไปให้ยายอีกขวด (คราวนี้ตั้งใจเลือกขวดเย็นเจี๊ยบเลย) พอคุณยายเห็นหน้าเราแล้วก็พูดว่า 'อ๋อ หนูที่อยู่ประเวศใช่มั๊ย' ดูซิ ยายน่ารักจังเลย จำได้ด้วย เราถามแกไปว่ากินข้าวหรือยัง แกบอกว่า 'ยังไม่มีเวลากินเลย มีแต่เวลาทำงาน (ตัดไม้) ตั้งแต่เช้ายังขายไม่ได้ซักกำเลย' เราก็เลยไปซื้อข้าวมาให้ แล้วก็เอาเงินของเพื่อนกับเงินตัวเองให้แกไปอีกจำนวนนึง บอกให้แกเก็บดี ๆ นะ ค่อย ๆ ใช้ ยายกระซิบบอกว่า ต้องเก็บดี ๆ เพราะเคยมีคนมาแย่งเงินแกไปเฉย ๆ เลย เป็นผู้หญิง (ทำไมใจร้ายนักก็ไม่รู้ !) แล้วแกก็ล้วงเข้าไปในเสื้อ ดึงกระเป๋าผ้าใบเล็ก ๆ เก่า ๆ ที่มีสายผูกกับเสื้อแกอีกที แล้วก็เก็บเงินเข้าไปในนั้นอย่างระวัง
ตอนขอถ่ายรูป คุณยายบอกว่า 'ยายขายฟืน ให้ยายถือฟืนซักกำนึง ถ่ายรูปด้วยดีมั๊ย' ... แหม คุณยายนี่ก็มี prop นะคะ โพสต์ท่าเก่งไม่เบา ...
> >
> > เราเอารูปในมือถือยื่นให้ยายดู แต่ยายบอกว่ามองไม่เห็นหรอก เพราะตายายไม่ดี หมอเพิ่งลอกต้อออกไปแค่ข้างเดียว ตอนนี้ดูฟ้าเห็นพระอาทิตย์เป็นสีเหมือนเลือดเลย น่าเศร้าจัง ยายบอกว่ากลับไปแล้วถ้ามีโอกาสมาอีก หรือถ้ามีใครมาโคราช ยายขอรูปแผ่นนึงนะ ฝากเค้าเอามาให้ยายทองตรงนี้ แล้วบอกว่าจากหนูที่อยู่ประเวศ ยายก็จะจำได้ .... คุณยายความจำดีจริง ๆ
> >
> > ก่อนกลับ ยายอวยพรให้อีกหลายครั้ง แล้วถามว่าจะมาโคราชอีกเมื่อไหร่ สงกรานต์จะมามั๊ย เราก็ไม่แน่ใจหรอก แต่ถ้ามีโอกาสต้องไปหายายอีกแน่ ๆ ใครที่มีโอกาส อยู่โคราชหรือผ่านไปทางโคราช แวะไปเยี่ยมคุณยายหน่อยนะคะ ไม่เสียเวลามากหรอกค่ะ แค่มีคนไปคุยด้วย แกก็ดูความสุขขึ้นมาก ๆ แล้ว ถ้าพอจะช่วยเหลือได้ ก็ซื้อเศษไม้ของยายซักกำ ถึงจะไม่มีใครต้องการใช้ แต่ตอนนี้ เรารู้สึกว่ามีคุณค่ามากสำหรับจิตใจ ของทั้งผู้ให้และผู้รับ
> >
> > ขอบคุณทุก ๆ คนที่เคย Forward Mail นี้ต่อ ๆ มาให้ และก็หวังว่ามันจะยังคงถูก FW ต่อไปอีกเรื่อย ๆ อย่างน้อยก็ช่วยต่อชีวิตให้คุณยายทอง ที่ไม่ได้ร้องขออะไรเลย แต่ยังคงทำงานขายเศษไม้แลกเศษเงินเพื่อประทังชีวิต
> >
> > ข้างล่างเป็นภาค 1 ค่ะ ขอบคุณคนที่เขียนเรื่องนี้มากนะคะ ที่ทำให้เราได้ไปพบคุณยายผู้น่ารักคนนี้
> >
> >
> >
> >
> >
> > ________________________________
> >
> >
> >
> > แสงไฟในเศษฟืน::ถ้าเราพอจะช่วยได้..ยาย..รอ...
> >
> > : แสงไฟในเศษฟืน::ถ้าเราพอจะช่วยได้..ยาย..รอ...
> > คำสอนของยายทอง ขอปล้องกลาง
> > ชีวิตหญิงชราวัย 81 ปี ที่ต่อสู้ชีวิต ด้วยการ'ขายเศษฟืน'
> > ยายทอง คือยายที่เราเคยไปถ่ายทำสารคดีเรื่อง แสงไฟในเศษฟืน
ยายต้องเดินเท้าหลายกิโลพร้อมกับกระสอบฟืน ขวดน้ำเก่าๆ และร่มคันหนึ่ง
> > ใช้พยุงตัวเองมาเรื่อยๆให้ถึงหน้าโรงเรียนบุญวัฒนาเพื่อขอขึ้นรถโดยสาร
> > (ที่บางคันจอดรับ และบางคันก็ไม่ให้ยายขึ้น) ไปยังหน้าร้านทอง
> > สามแยกตลาดแม่กิมเฮง
'1 บาท เศษไม้ขอแลกเศษเงิน ขอบคุณลูกหลาน..ที่ช่วยต่อชีวิตให้ยาย'
> > ประโยคหนึ่งในเศษกระดาษเก่ายับที่วางอยู่หน้ากองฟืน
> > ได้คนขับสามล้อแถวนั้นเขียนทิ้งไว้ให้
> > เผื่อว่าคนที่ผ่านไปมาจะได้เห็นว่า
ที่มุมเสาไฟฟ้านั้นมีอีกชีวิตที่รอคนเมตตา
> > ซึ่งความจริงนั้นบางวันยาย...
> > อาจได้แค่คนที่หยุดมองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่มีใครสนใจจะซื้อเศษไม้ไร้ค่านั้นเลย
> > สั ก ค น เ ดี ย ว
เราส่งเมลล์นี้มา ด้วยความที่อยากช่วยเหลือยาย
> > แต่ไม่รู้จะช่วยด้วยวิธีไหน
> > อยากให้เพื่อนๆช่วยForward mail นี้ต่อกันไปเรื่อยๆ
> > เผื่อว่าคนที่อยู่โคราช และมีโอกาสผ่านไป
> > ถนนเส้นย่าโม สามแยกทางเข้าตลาดแม่กิมเฮง ตรงเสาไฟฟ้า หน้าร้านทอง
> > เพื่อนๆจะเห็นคนแก่คนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรเลย นั่งอาศัยเงาจากเสาไฟฟ้า
> > เพื่อขายของบางอย่าง ที่คนสมัยนี้เค้าไม่ได้ต้องการแล้ว
> > แต่ 'ฟืน' มันก็เป็นเหมือนความหวังเดียวที่ยายมี
> > ทางออกเดียวที่ยายเห็น
> > จากดวงตาที่พร่ามัวเกือบบอดด้วยโรคชรา
> > และหูที่ตึงจนเกือบไม่ได้ยินแล้ว
> > ถ้าเพื่อนไม่ได้ผ่านไปก็ช่วยForward mail นี้ต่อๆกันไปที
> > ถือว่าเป็นการทำบุญเท่าที่เราทำได้ เผื่อว่าวันหนึ่ง
> > จะมีใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยเหลือ
> > ยายทอง ให้เป็นอยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้....
> >


http://i150.photobucket.com/albums/s...achment789.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment791.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment792.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment793.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment794.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment795.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment796.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment797.jpg
http://i150.photobucket.com/albums/s...achment798.jpg

น่าสงสารยายจัง :?

ตอนอ่านข้อความก็ยังไม่เท่าไหร่ พอเห็นภาพ..น้ำตาซึมเลย อยากช่วยมากกว่าแวะไปอุดหนุนยาย..จะทำอย่างไรดี :(

หลินอยู่โคราชค่ะ เดี๋ยวต้องแวะไปดู เผื่อมีอะไรช่วยเหลือแกได้บ้าง
แค่อ่านก็สงสารยายจังเลยค่ะ

แวะเข้ามาอ่าน เสียน้ำตาแต่เช้าเลย :cry:

อ่านแล้วน้ำตาซึม อยากช่วยคุณยายจัง ทำไงดี
เพื่อนๆที่อยู่โคราช ฝากส่งข่าวด้วยนะคะ

:oops: น่าสงสารยายจังเลย ใครมีวิธีช่วยยายยังไง ช่วยpmแจ้งด้วย อยากมีส่วนร่วมด้วยค่ะ

เข้ามาอ่านแล้วน้ำตาไหล คุณหลินน่ารักจังค่ะ แวะไปดูคุณยายเมื่อไหร่ฝากเยี่ยมด้วยนะคะ
แล้วถ้าได้เจอจริงๆ อยากช่วยเหลือด้วยคนน่ะค่ะ เดี๋ยวบี PM ไปนะคะ

อ่านแล้วน้ำตาซึมเหมือนกัน น่าสงสารคุณยายมากๆ :cry:

ถ้ามีโอกาสได้ไปโคราชจะแวะเยี่ยมคุณยายค่ะ :D

เห็นใจคุณยายจัง เฮ้อ ออ คนเราเกิดมาทำไมไม่เท่ากันเล้ยยยยยย

คุณ นพ น่ารักมากค่ะ ขอให้ผลบุญที่ทำ อำนวยผลกลับให้แก่คุณนพ และ คนที่ช่วยคุณยายทุก ๆ คนนะค่ะ