ขอเล่าประสบการณ์แย่ๆ เกี่ยวกะ ผม เพื่อน และคนรัก ที่ผ่านมาครับ

http://www.yenta4.com/webboard/uploa...es/1180853.jpg
ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ครับ ขอนำรูปมาลงใหม่ เนื่องจากที่มีอยู่เดิมหายไป เพื่อให้กระทู้นี้ สามารถโชว์รูปที่หน้าเวบได้ ครับ
ขอบคุณภาพจากลิงก์ http://www.yenta4.com/webboard/uploa...es/1180853.jpg ครับ
หากรูปที่เรานำมาไม่เหมาะสม ขอชวนเจ้าของกระทู้เข้ามาแก้ไขได้ครับ


คือผมอยากจะถ่ายทอดเรื่องราวของผมให้เพื่อนๆ ได้ลองอ่านดูอ่ะครับ

เผื่อจะทำให้เพื่อนๆ คิดหรือรับกับปัญหาแรงๆที่เกิดขึ้นได้ คือรับมือได้ง่ายขึ้นประมาณนั้นอะครับ

คือผมอายุสี่ยิบปีบริบูรณ์นะครับตอนนี้ เพิ่งจะยี่สิบได้เมื่อวันที่ 19 เดือนสามที่ผ่านมานี่เองครับ...

เรื่องมันมีอยู่ว่าผมมีเพื่อนรักอยู่คนนึง รักกันมากๆ แบบสนิทกันมานาน มีอะไรก็ปรึกษากันได้ตลอด

แล้วตอนนั้นผมก็ได้คบกะคนๆนึง ซึ่งบอกได้อย่างเดียวคือเวลาผมคบใคร ผมจริงจัง สม่ำเสมอและรักจริง

เพราะผมคิดเสมอว่า คงไม่มีใครในโลกนี้อยากมีแฟนหลายๆคน

ด้วยความหวังดีเลยอยากจะแนะนำให้เพื่อนกะแฟนรู้จักกัน เลยพาแฟนไปที่บ้านเพื่อนเลย พอดีช่วงปิดเทอมพอดี

เพื่อนอยู่ถึงนครปฐม ก็แห่กันไป...ก็ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมานี่เองครับ

คือผมก็คือวัยรุ่นธรรมดาคนนึง ซึ่งอาจจะยังไม่รู้จักความรัก หรือรู้จักแต่ยังไม่เพียงพอ

ระหว่างที่อยู่บ้านเพื่อน ผมก็ลองให้เพื่อนผมดูลายมือให้เล่นๆ ดูผมกะแฟนผม

เพื่อนรักผมก็บอกว่า เฮ่ย พวกแกเนี่ยใช่เลย เป็นเนื้อคู่ ดวงแบบเป๊ะๆๆ

เราก็ดีใจ มีคนทักมาขนาดนั้น

เราจริงจังแบบวางแผนอนาคตกันเลย จะมีบ้านแบบไหน อะไรยังไง ถ้าผมได้เงินเดือนเท่านี้จะแบ่งให้กี่% ทุกสิ่งทุกอย่าง

คือผมเป็นคนที่มั่นคงกะคำสัญญา ถ้าผมทำได้จริงผมก็สัญญา ถ้าไม่ได้ผมก็บอกว่าไม่ได้

อีกอย่างคือทุกวันนี้ผมก็หาเงินเองได้ ผมก็รับสอนพิเศษเด็ก ม ปลาย รายได้ก็โอเค คือก็หมื่นกว่าๆ ต่อเดือนอะครับ

ก็ตกลงกันว่าผมจะเก็บเพื่ออนาคตของเราเดือนละสองพันละกัน^^ อีกอย่างคือที่บ้านผมก็ค่อนข้างมีฐานะ

คือผมก็มั่นคงว่าผมมั่นคง และจริงจังกะเค้าจริงๆ ไม่เคยมองใครเลยตั้งแต่เจอเค้า...

เรื่องราววั้นนั้นก็ผ่านไป

แต่ก็เพราะผมก็เป็นแค่วัยรุ่นธรรมดา ยังมองโลกแคบนัก

ผมคิดว่าถ้าผมจริงจังและเต็มที่กะใครซักคน อีกคนต้องทำเหมือนกัน

ผมเลิกเล่นhi5 ผมก็อยากให้เค้าเลิก

แต่ก็ไม่ได้ ก็แค่จำกัดคนที่คุยเท่านั้น

ถึงบ้านก็อยากให้โทรหาตลอด

ผมก็ไปนอนบ้านเค้าบ่อยนะครับ คือเจอกันบ่อยก็ค่อนข้างที่จะผูกพันกันมากๆ
(อยากจะบอกว่าตัวละครในเรื่องนี้ทุกคนเป็นชายนะครับ)

ทุกอย่างก็ดำเนินมาด้วยดีเรื่อยๆ มีทะเลาะกันบ้างแต่ก็เคลียกันด้วยความเข้าใจ

ทุกอย่างมันดีๆมาก

จนกระทั่ง...

ผมเริ่มเอะใจว่า ทุกครั้งที่ผมคุยกะเค้าผ่าน msn เค้ามักจะคุยกะเพื่อนรักของผมทุกๆครั้ง

ผมก็ไม่คิดอะไรเลย เพราะว่าก็เพื่อนๆกัน ไม่มีอะไรพิเศษ

แต่...บางทีผมก็ฉุนๆ คือ ไม่สนใจผมเลย คุยแต่กะเพื่อนผมอยู่ได้

ห่ะๆ

ก็เลยโวยไปบ้าง

เจอมาคำนึง สะอึกเลย "แกนี่มันจิตใจต่ำจังเลยนะ คิดอกุศลได้แม้กระทั่งกะเพื่อนรัก"

เราก็เอออว่ะ จริง ไม่น่าคิดอย่างงั้นกะเพื่อนเลย

เราผิดเอง

ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แรกๆ ที่เราทะเลาะกัน เพื่อนเราก็จะมาค่อยปลอบ คอยรับคำปรึกษาและแก้ปัญหาให้

เพื่อนเรามักพูดกับเราเสมอว่า..."เฮ่ย มันรักแกนะเว้ย รักแกมากๆด้วย"

แต่ทุกอย่างเริ่มน่าสงสัยมากขึ้น

จาก topic msn ของทั้งสองคน

เพื่อนรักเราตั้งเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า aishitai aiganai = อยากรักแต่รักไม่ได้

ผมก็ไปถามแฟนผมว่า เฮ่ยเพื่อนเราคิดอะไรกะแกปะวะ

แฟนเราก็บอกว่าไม่หรอกบ้าหรอ คิดได้เนอะ

นี่คือการถามครั้งแรก

ลองถามอีกครั้ง เค้าบอกว่า ไม่หรอกถึงเค้าจะคิดอะไรกะเรา เราก็ไม่อะไรหรอก

ผมก็เอ่ออ อึ้งๆ แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก ก็เค้าก็ยืนยัน ก็บอกรักเราทุกคืนนิ

อีกคนก็เพื่อนเรา ไม่มีไรหรอกน่ะ

จนกระทั่งวันนึงเพื่อนผมก็ใส่ topic msn อีกว่า (ยิ้มแฉ่ง) ลงท้าย topic ของเค้า

ส่วนแฟนผมก็ใส่ emo รูปหน้ายิ้มแฉ่งลงไปที่ชื่อtopic msn เค้าเหมือนกัน

ผมก็เริ่มเอะใจ แต่ก็ไม่อะไร แล้วคืนนั้นเราก็มีเรื่องทะเลาะกัน ทุกๆ ครั้งเราจะยื้อๆ กัน

แต่ครั้งนี้แฟนเราบอกว่า แยกกันซักพักดีมั้ย? แรกๆ ก็อึ้งๆ แต่นานๆ ไปก็โอเคกลับมาคบกันเหมือนเดิม

แล้ววั้นนั้นเราตกลงว่าจะไปสอนวิชาตรรกศาสตร์ให้แฟนเราที่บ้าน

เราก็ไปถึงบ้าน วันแรกก็เหนื่อยๆ ก็นั่งคุยๆ เล่นๆ กันไม่มีอะไร

ผมเป็นคนใจร้อนทุกครั้งเวลาเลิกกันผมมันจะบอกว่า "เลิกกันเถอะ"

วันนั้นนอนๆ อยู่เค้าก็ถามว่า "อ้วนไม่รักเราหรอ ทำไมชอบบอกว่าเลิกกะเราบ่อยจัง เรารักอ้วนนะ"

ความรู้สึกผมตอนนั้นบอกได้ตรงๆ ว่าจิตใจพองโตมากๆ

วันต่อมาก็ไปเที่ยว เจเจ กัน กะว่ากลับมาค่อยมาติว แต่ผมต้องมีงาน report ค้าง เลยขอเค้าใช้คอมหน่อยบ้านเค้าหน่อย

เค้าก็ไปอีกห้องไปนั่งเล่น ผมก็เจอ แชทลอคของเพื่อนรักผมที่คุยกะแฟนผม ก็อยากลองอ่านๆ ดู ว่าเออมันคุยไรกันวะ

คุยทุกวันซะจนไม่สนใจเราเลย

พอเปิดอ่านเท่านั้นล่ะครับ

ใจตกมาอยู่ที่ตาตุ่มเลย

ประโยคแรกที่เห็นคือ

เพื่อนผม "เฮ่ย อย่าลืมซ่อนแชทลอคล่ะ ถ้าซันเห็นแย่เลย"

แฟนผม "อื้อ ไม่ลืมหรอก ห่ะๆ"

เพื่อนผม "แล้ววันนี้บอกซันว่าไรอ่ะ"

แฟนผม "เออ โทรมาหาอยู่ได้ ก็เนียนๆไม่รับ พอถึงบ้านก็บอกว่าพึ่งตื่น"

เพื่อนผม "อื้อ ดีแล้ว"

แฟนผม "แล้ววันนี้ มีความสุขมั้ยล่ะ..."

เพื่อนผม "อื้อ แต่เราอยากหยุดความสัมพันธ์แบบนี้"

แฟนผม "อย่าเลย เราไม่อยากให้หยุดคิดเลย ตอนอยู่กะซันก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงเราก็จะสม่ำเสมอให้กันและกันนะ"

ผมหยุดอ่านที่เท่านี้ล่ะครับ...

ทนไม่ได้จริงๆครับ

ผมเดินไปห้องที่เค้าอยู่

บอกกะเค้าคำแรกว่า เราเลิกกันเถอะ ผมตัวสั่น หน้าแดง แบบเหมือนช๊อค ผมสติแตกมากๆ

เค้าก็ไม่พูดอะไรเลย

เค้าก็บอกแค่ว่า ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้...

ผมโมโหมากๆ ผมโทรไปเคลียกะเพื่อนผม ตอนนั้นผมตัดสินใจว่า ผมจะเลิกคบกะเพื่อนคนนี้

เพื่อนผมก็ถามผมกลับว่า "เวลาที่เราคบกันมา แกให้เราได้เท่านี้หรอ?"

....พูดไม่ออกครับ

สืบไปสืบมา คือ เค้าแอบไปหากันถึงหอเลยครับ

คือเราสามคนเรียนกันคนละที่...ผมอยู่เอแบค แฟนผมเกษตร แต่บ้านอยู่นนทบุรี เพื่อนผมอยู่จุฬ่าก็อยู่คอนโดแถวๆนั้น

ตอนที่คบกันผมจะให้เค้ามาหาเค้ายังไม่มาเลย แต่นี่เค้าไปหาเพื่อนผมถึงหอ

...

ผมอยากให้เค้าเลือกว่าจะเอายังไง ผมถามเค้าว่ายังอยากคบกันต่อไปมั้ย เค้าก็พยักหน้า

เราถามว่า แล้วเรื่องของเพื่อนเราล่ะ จะเอายังไง

เค้าบอกว่า ขอร้องล่ะ ก็คบกันต่อ แต่ก็ให้ซันรู้ไว้ว่าเค้ากะเพื่อนเรามีความรู้สึกอย่างนั้นกันอยู่

ผมไม่ใช่พระเอกนะครับ ผมทำไม่ได้จริงๆ ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากๆๆๆ

เค้าเคยบ่นกะผมว่าทำไมนะ ชีวิตเราไม่เคยคบกับใครได้เกินเดือนเลย...

แต่ของผมเกินนะครับ ผมวางอนาคตให้เค้า ผมจริงจังกะเค้า เค้าก็บอกว่าผมคือคนที่ดีที่สุดตั้งแต่เค้าเจอมา...

ผมบอกเค้าว่าอย่างน้อยเนี่ย ไอ่อีโมหน้ายิ้มหลังชื่อเอ็มแกอะเอาออกได้มั้ยย

เค้าก็ถามผมกลับว่า "แล้วจะให้เราโกหกใจตัวเองหรอ?"

ตอนนั้นผมคิดว่า ผมคงไม่มีค่าอะไรแล้วล่ะครับ

ผมโทรไปคุยกะแม่ ผมร้องไห้ ผมรู้สึกว่าตอนนั้นผมไม่มีอะไรแล้ว ผมคุยกะแม่ บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้น

จนทำให้ผมรู้ว่าผมยังมีแม่ แม่และพ่อที่รักผมเสมอ ผมตัดสินใจโทรเรียก taxi ตอนตีสามออกจากบ้านของเค้า เพื่อนั่งกลับบ้าน

แล้วผมก็บอกว่าจะไม่มีเยื่อใยอะไรอีกแล้ว นี่คือพูดไปด้วยอารมโมโห...

เค้าก็ถามผมด้วยอารมโมโหว่า 'นี่น่ะหรอคือคนที่มั่นคง'

ผมยิ้มให้เค้าแล้วก็ขึ้น taxi กลับบ้านไป

คืนนั้นผมนอนไม่ได้ คือนอนไม่หลับ มีแต่เรื่องนี้มาวนเวียนในสมอง

มันสบสน มันขยะขแยง มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานจัง

ตอนเช้าผมรอจนพ่อตื่น ลงไปกราบเท้าพ่อ ขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมา

ผมเคยคิดว่าผมเจ๋งแล้ว ผมอายุเท่านี้ผมหาเงินเองได้ ผมซื้อของแบรนเองได้

ไม่เห็นต้องแคร์อะไร แต่ตอนนั้นที่คิดได้เพิ่มคือ ถ้าสมมติ พ่อแม่ไม่ส่งให้เรียนสูงขนาดนี้

ไม่ทุ่มเทให้เราขนาดนี้ แล้วเราจะมีวันนี้หรอ

ผมถามแม่ว่า แม่ ทำไมเวลาแม่ทะเลาะกะพ่อทำไมแม่ยังทนอยู่ล่ะ แม่บอกสั้นๆแค่ว่า "ก็เพื่อลูกไง"

ผมรู้สึกได้ว่า ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักของพ่อและแม่อีกแล้วว

ผมเคยคิดว่า ผมรักคนนั้นมากๆ รักซะจนถ้าขาดเค้าไปชีวิตผมคงไม่เหลืออะไรแล้ว

ผมคิดผิดครับ

แบบนั้นมันคือหลง หลงคือรักแต่ไม่มีสติ

ตอนนี้สติผมกลับมาแล้วครับ

คือผมโชคดีด้วยล่ะ ที่ผมมีรูมเมทคนนึงที่เจอเหตุการณ์แบบผม แต่ไม่รุนแรงเท่าผม

เพราะมือที่สามไม่ใช่เพื่อนรัก^^

แล้วรูมเมทผมคนนั้น เค้าเลือกที่จะอยู่กะอดีต ดื่มเหล้าเมายา ไม่ร่ำไม่เรียน

เพราะผมเคยเห็นเค้ามาแล้ว ผมเคยคิดว่าผมต้องไม่ทำ...

ผมเลือกที่จะมองไปที่อนาคต อนาคตผมต้องดี ผมต้องมีการมีงานทำดีๆ

ตอนนี้ผมสามารถพูดภาษา อังกฤษ ญี่ปุ่น เกาหลี(งูๆปลาๆ) ฝรั่งเศษ(งูๆปลาๆ)

ผมก็ไปเทคคอร์สภาษาสเปนเพิ่ม

ผมเรียนคณะวิศวะ (เพราะได้ทุนมาเรียนฟรีที่นี่) แต่ผมอยากเป็น Steward ผมเลยชอบเรียนภาษา

ผมเลือกที่จะทำใจให้สงบด้วยการเริ่มสนใจพระธรรม

ทุกคนเชื่อมั้ยครับ

ชีวิตผมดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

ผมมองโลกเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ

ผมรักตัวเองและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ผมได้รู้ว่าในขณะที่ผมคิดว่าผมไม่มีใคร ผมมีพ่อแม่

และในขณะเดียวกัน เพื่อนสองคนที่ทิ้งเราไป(คือตอนนี้เค้าก็คบกันอะครับ) ก็มีเพื่อนแท้และเพื่อนรักที่รักเราจริงและเป็นห่วงเราจริง เพิ่มขึ้นเป็นสิบๆ คน

เรื่องธรรมะ ผมสวดมนต์ ตอนแรกๆ ก็คิดแค่ว่า ผมสวดเพื่อให้ลืมๆเรื่องนี้ไปซะ วันแรกที่ผมทำ ผมรู้สึกว่าเหมือนอ่านหนังสือเท่านั้นล่ะครับ ไม่ได้รู้สึกดีเลย เป็นเพราะใจผมยังไม่สงบพอ

ผมพยายามไปเรื่อยๆ จนคิดว่าผมสงบพอแล้ว เห็นผลจริงๆครับ ^^ (คือธรรมดาผมเป็นคนมี sixth sense อยู่แล้วนะครับ คือสามารถเห้นวิญญาณได้นั่นล่ะครับ)

ครั้งทีผมรู้สึกว่าผมสงบแล้วนั่นคือ ขณะที่ผมท่องบทแผ่เมตตา และชินบัญชร ผู้รู้สึกได้ครับ ว่ามีวิญญาณที่รอรับผลบุญจากผมอยู่ ผมสามารถสงบพอที่จะแบ่งปันให้คนอื่นได้แล้ว

ทุกอย่างที่ผมคิดเปลี่ยนไป

บอกตรงๆ ว่าตอนแรกผมโกรธพวกเค้ามากที่เค้าทำอย่างนี้กับผม ผมเคยคิดว่าต่อไปนี้จะไม่คุยไม่ติดต่อกะพวกเค้าอีกแล้ว

แต่สุดท้ายผมก็โทรไปขอโทษพวกเค้า ที่เคยพูดแรงๆ ออกไป ที่ผ่านมาผมก็สวดมนต์ให้เค้า อยากให้พวกเค้ามีความสุข

คบกันให้นานๆ เพราะอย่างที่แฟนผมบอกว่าทำไมเค้าถึงคบใครได้ไม่เกินเดือน

ผมคิดว่าเป็นเพราะกรรมรึเปล่า กรรมที่เค้าเคยทำ บันดาลให้เค้าจิตใจโลเล อยากเปลี่ยนคู่บ่อยๆ ทั้งๆที่ผมก็มั่นใจว่า เค้าคงไม่อยากทำหรอกครับ

ผมก็ได้แต่คอยอุทิศส่วนกุศลให้เค้า อยากให้เค้าหลุดพ้นซักที

แต่ถึงยังไงผมก็คงไม่กล้าบอกว่า ผมเลิกรักเค้าแล้ว

ผมก็บอกเค้าว่า ยังไงก็กลับมาหาเราได้นะ เราไม่ติดใจเอาความอะไร ระหว่างนี้ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาเราก็ได้

^^

ผมรู้แล้วครับว่าสิ่งที่ผมให้เค้าได้ตอนนี้คือความรัก รักอย่างมีสติ ไม่ใช่หลงอีกต่อไป

ผมมองเรื่องที่เค้าทำมา ว่าเป็นกรรมของผมเอง เค้าไม่ผิดหรอกครับ ^^

ผมโทรไปขอโทษทุกคนที่ผมเคยทำไม่ดีไว้กับพวกเค้า ตั้งแต่สมัยมัธยมเลยครับ

ทั้งที่พวกที่ผมเคยนินทาว่าร้าย เคยคิดไม่ดี เคยทำไม่ดี

ทุกคนให้อภัยผม ไม่มีใครติดใจเอาความกับผมเลย

ผมมีความสุขมากๆครับตอนนี้

คือ...ถ้าถามว่าทำไมผมต้องโทรไปขอโทษทุกขนาดนั้น เพราะผมคิดว่า อย่างน้อยเวลาเราเจอกันกลางถนน

แทนที่เราจะหลบตากันเพราะเรื่องในอดีต เรามายิ้มให้กันไม่ดีกว่าหรอครับ

ตอนนี้ผมคิดว่าผมโชคดีที่ผมคิดได้เร็วว

ผมใช้เวลาในการเสียใจเรื่องนี้เพียงสองวันเท่านั้นครับ

^^

ตอนนี้ผมมีความสุขมากๆ

รู้สึกโชคดีและพอใจมากๆที่ผมเป็นผมแบบนี้

ผมรักพ่อ รักแม่ รักเพื่อนๆ ทุกคน รักตัวเอง

ผมเชื่อในกรรม บาป บุญ คุณ โทษ

สัมผัสได้จริง

และสุดท้ายผมเชื่อว่าศาสนาทำให้ผมสงบได้จริงๆ

ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธใครเลย ถ้าใครว่าเราหรือด่าเรา เราก็แค่ยิ้มให้เค้าแล้วบอกว่า ขอโทษครับ ^^

อีกไม่นานหรอกครับ คนเหล่านั้นจะเป็นฝ่ายมาพูดดีกับเราเอง

อีกอย่างคือ...ผมไม่โกรธสองคนนั้นเลย

ผมขอบคุณพวกเค้าด้วยซ้ำที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

ผมรู้สึกผมมีสติมากขึ้น ระมัดระวังมากขึ้น ใจเย็นขึ้น






คือ ที่ผมเล่าประสบการณ์นี้ของผม

จุดประสงค์คือ อยากให้ทุกคนคิดว่า

"ทุกปัญหามีทางแก้เสมอ"

ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกทางไหน เราเป็นเจ้าของร่างกายและจิตใจของเรา เรามีอำนาจเต็มในการควบคุมมัน

อย่าเอาสิ่งเหล่านี้ไปยึดติดกับใคร

อยากให้ทุกคนทำดีเข้าไว้เยอะๆ นะครับบ

ซักวันมันต้องสะท้อนกลับมาแน่ๆ ครับ ^^

และสุดท้ายผมก็คิดว่าเรื่องที่ผมเจอมันเล็กมากๆๆ

เล็กซะจนจริงๆ มันก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมานั่งเสียใจอะไรเลย

ขอให้ทุกคนโชคดีครับ

Quote:

---

Originally Posted by minnatabo

คืนนั้นผมนอนไม่ได้ คือนอนไม่หลับ มีแต่เรื่องนี้มาวนเวียนในสมอง

มันสบสน มันขยะขแยง มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานจัง

ตอนเช้าผมรอจนพ่อตื่น ลงไปกราบเท้าพ่อ ขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมา

ผมเคยคิดว่าผมเจ๋งแล้ว ผมอายุเท่านี้ผมหาเงินเองได้ ผมซื้อของแบรนเองได้

ไม่เห็นต้องแคร์อะไร แต่ตอนนั้นที่คิดได้เพิ่มคือ ถ้าสมมติ พ่อแม่ไม่ส่งให้เรียนสูงขนาดนี้

ไม่ทุ่มเทให้เราขนาดนี้ แล้วเราจะมีวันนี้หรอ

ผมถามแม่ว่า แม่ ทำไมเวลาแม่ทะเลาะกะพ่อทำไมแม่ยังทนอยู่ล่ะ แม่บอกสั้นๆแค่ว่า "ก็เพื่อลูกไง"

ผมรู้สึกได้ว่า ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักของพ่อและแม่อีกแล้วว

ผมเคยคิดว่า ผมรักคนนั้นมากๆ รักซะจนถ้าขาดเค้าไปชีวิตผมคงไม่เหลืออะไรแล้ว

ผมคิดผิดครับ

แบบนั้นมันคือหลง หลงคือรักแต่ไม่มีสติ

ตอนนี้สติผมกลับมาแล้วครับ

---

ทำเพื่อท่าน เป็ฯสิ่งที่ประเสริฐที่สุดแล้วครับ
เป็นกำลังใจให้ ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ได้แบบมีสติครับ:D

เพื่อนและคนรักที่ดีน่ะ กฎข้อแรกและเป็นข้อต้องห้ามก็คือ ไม่แย่งไม่ทรยศความรักของคนที่ตนรัก