.. นึกของตัวเองไม่ออกอ่า
แต่มาอ่านของเพื่อนๆแล้วอมยิ้มทุกเรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องของคุณดิว อ่านแล้วเราหัวเราะออกมาเลย
:):)
Printable View
.. นึกของตัวเองไม่ออกอ่า
แต่มาอ่านของเพื่อนๆแล้วอมยิ้มทุกเรื่องเลย โดยเฉพาะเรื่องของคุณดิว อ่านแล้วเราหัวเราะออกมาเลย
:):)
เคยเป็นเหมือนกันค่ะ วันนั้นแอบมึนพอควร
เรื่องมือถือคุยอยู่ กับแว่นตาใส่อยู่เนี่ย เป็นประจำค่ะ
เคยคะ กรณีรองเท้านี่แหละ
จำได้ว่าวันนั้นพี่ชายขับรถมาเอาของกับเรา เราก็ขนของพะรุงพะรัง (ทั้งหนักทั้งกล่องใหญ่ ประมาณกล่องคอมพิวเตอร์ง่ะ) ลงมาจากคอนโด เอามาให้เขา
เขาก็เปิดประตูให้เอาของวางไว้เบาะหลังคนขับ (แทนที่จะช่วยน้องถือ :mad:) พอเปิดเสร็จเขาก้อกลับเข้าไปนังประจำที่คนขับเลย (คุณชายมั๊กๆ แอบนินทา)
เราก็เอาของวางบนเบาะหลัง ทีนี้ของมันกล่องใหญ่ เราก็เลยถอดรองเท้าแตะที่ใส่มาบนพื้น (หวังดีกลัวว่ารถเขาจะเปื้อน)
แล้วก้อปีนขึ้นไปบนเบาะหลัง เพื่อยัดของเข้าไปข้างใน
พอยัดของเสร็จ เราก้อเลยขอติดรถเขา กะว่าจะไปปากซอยหาอะไรกินซะหน่อย (ประมาณว่าขี้เกียจเดิน) ก้อเลยนั่งเบาะหลังพร้อมปิดประตูเรียบร้อย
เขาก็ออกรถ เราก้อเมาท์ๆๆๆ จนถึงปากซอย เขาก็จอดให้ลง คราวเนี๊ย เราเพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีรองเท้านี่หว่า จะลงยังไงละที่นี้
เลยบอกพี่ชาย ว่าลืมรองเท้า ให้วนรถกลับไปส่งที่คอนโดหน่อย เลยโดนบ่นซะหูชาเลย
ยังไม่จบคะ
นับว่ายังโชคดี (หรือเปล่า) กลับไปถึง รองเท้าแตะสีชมพูของเรา ยังวางอยู่ที่เดิม
แถมพี่ รปภ ยังวิ่งมาบอกอีกว่า "เมื่อกี่ผมเห็นแล้วว่าคุณลืม ผมเรียกไม่ทัน รถออกไปซะก่อน" แล้วก็ยิ้มใหญ่เลย แหมจะมาบอกทำไมเนีย (อันนี้คิดในใจนะคะ)
ขอบอกว่า ตอนนั้นเราอายมากๆๆ รีบเดินขึ้นคอนโดเลย ไม่กงไม่กินมันแล้ว
จบคะ :)
อย่างนี้จะเรียกว่าขี้ลืมหรือเปล่า มีพี่ที่ทำงานพี่เค้าพาภรรยานั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ไปตลาดสด ขากลับก็คิดว่าภรรยาขึ้นนั่งซ้อนท้ายแล้ว มาถึงบ้านจอดรถให้ภรรยาลง ไม่ได้ยินเสียงภรรยาพูดว่าอย่างไร หันกลับไม่ดูถึงรู้ว่าภรรยายังไม่ได้นั่งซ้อนท้ายกลับมา สักพักมีรถตุ๊ก ๆ มาจอดหน้าบ้านเห็นภรรยาเดินลงจากรถ ต่อไป...ให้คิดเอาเองนะจ๊ะ มันโหดมาก
ฮาได้อีก 555555Quote:
Originally Posted by wawe
เคยเป็นเหมือนกันค่ะ คุณลิ
แต่ใส่เป็นรองเท้าแตะ คนละข้างกันมาอ่าค่ะ คนละสีเลย เท่เลยวันนั้น 555
ปล วันนั้นไปกินร้านตะละลำ ตำตำ ตามที่คุณลิเคยเขียนไว้ในกระทู้ไหนไม่รู้อ่า
ให้น้อยจริงๆอ่า-*-
มีแต่เคยแกล้งเพื่อนค่ะ เพื่อนเราคนนี้หนัก110 กิโลค่ะ วันนั้นเรียนศิลปะค่ะ
พอพักเที่ยง ไปทานข้าวที่โรงอาหาร เราเอากระดาษเขียนข้อความว่า
"ฉันมั่นใจว่าฉันสวย" พอไปถึงโรงอาหารคนก็มองเพื่อนเรา แล้วก็ยิ้ม
เพื่อนเรามันก็ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่เลยค่ะ พอเพื่อนจับได้ต้องขอโทษแล้ว
ก็พาไปเลี้ยงข้าวถึงยอมหายโกรธ เป็นอะไรที่คิดทีไรอดหัวเราะไม่ได้ทุกที
เพิ่งกลับเข้าบ้านมายังไม่ได้อาบน่ำ ต้องเข้ามาupdate SBNก่อน:D
พอได้อ่านเรื่องของเพื่อนๆทุกคนแล้วรู้สึกดีใจ
ที่เราไม่ได้เป็นคนเดียว 555
เป็นจ้ะเรื่องรองเท้าเนี้ยอ่ะ นึกแล้วยังขำตัวเองไม่หายเลย เออ...น้องมะลิไอ้เจ้าร้านอาหารอีสานที่นู๋ว่าที่พารากอนหน่ะมันเป็นร้านโปรดของ"ครอบครัว"พี่มาก มันชื่อ "Cafe Chilli"จ้ะพี่ก้อว่าราคาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน :D