ขอคำปรึกษาค่ะ เครียดมาก /นี่เราขอมากไปจากเขาหรือเปล่า??-ถ้าเพื่อนๆมีแฟนแล้วเวลาเค้ากลับดึก-ขอให้เค้า msg บอกตอนถึงบ้านแล้วนี่เยอะไปเป่าอ่ะ??
ปรึกษาเพื่อนๆหน่อยค่ะ ว่าควรทำอย่างไรกับสถานการณ์ข้างล่างนี้ดีอ่ะ เรากลุ้มอ่ะ เขียนเล่าปก็น้ำตาซึมไป ขอโทษที่เรื่องมันยาวไปหน่อยน่ะค่ะ เราอยากรู้ว่าเราคิดมากไปหรือเปล่า หรือจริงๆแล้วที่เราคิดเนี่ยปกติธรรมดามากอ่ะค่ะ เราควรทำไงดีอ่ะ
คือเรากับแฟนอยู่คนละจังหวัด คบมาปีครึ่ง ก็ใช้โทรคุยกันทุกคืนค่ะ (ส่วนใหญ่เราจะโทรไป ประมาณ 4ทุ่ม เพราะเราใช้โปรโทรหาคนพิเศษซึ่งถูก) ทีนี้เวลาเค้าไปกินข้าวกับเพื่อนตอนดึก เค้าไม่โทรมาบอกก่อนเลย เราโทรไปก็ไม่รับ เช้ามาถึงจะเล่าให้ฟังว่า เค้าไปธุระข้างนอก ยุ่งๆ แล้วเลยไปต่อเลย ข้างนอกก็เสียงดัง ไม่ได้ยินโทรศัพท์ (เอ่อเราก็ว่าแล้ว ไม่คิดบ้า่งเหรอ ว่าคนโทรคุยกันทุกวัน อยู่ๆหายไปนี่มันตกใจน่ะ) และที่ไม่โทรมาก็เพราะดึกแล้วไม่อยากปลุกเรา เราก็งอน เราบอกเค้าว่า เราเป็นห่วงน่ะ ดึกๆขับรถไรอย่างนี้ อย่างน้อยน่าจะ msg มาบอก แล้วก่อนไปก็ไม่โทรบอก แบบว่า เราเศร้ามากกอ่ะ เรารู้สึกว่า เวลาเค้ามีคนอื่น(สังสรรค์กับเพื่อน) เค้าไม่มีเราในหัวเลย ถูกลืมไปเลย เหมือนเราจะมีความหมายตอนเค้าไม่มีใครเท่านั้นอ่ะ
เราก็พยามคิดว่า เอ้อะ อ่ะอ่ะ เรื่องนี้เล็กๆน่า เทียบกับช่วงความรู้สึกดีๆตอนอยู่ด้วยกัน ก็ อืม ลืมๆไปเถอะ ก็ขอเค้าดีๆว่าเออ ยังไก็โทร-msg มาบอกน่ะ
....ผ่านไป 1 อาทิตย์.....
ก็วนมาแบบเดิมๆ ไปคุยธุระ เราก็ไม่โทรไปช่วงคำ-กลัวกวนเค้า พอเที่ยงคืนเราก็โทรไปเภพราะคิดว่าดึกแล้ว ปรากฎ เค้าหลับแล้ว เราก็ เซ็งอ่ะ คือคนมันรอแบบห่วงๆ แล้วอีกคนไม่สนใจเลย (คุยกันตอนเช้า เค้าบอกเค้าไม่อยากปลุกเรา เราก็บอกว่างั้น msgมาสิ ไม่กวนหรอก เราอยากให้เค้าโทร/msgมาน๊ะ)
คืนต่อมา เค้าออกไปกินข้าวตอนดึกวันเกิดพี่เค้า เราก็บอกเค้าไว้ตอนคำว่า เออกลับบ้านแล้วไงโทรมาน่ะ เราก็รอดู gออ เที่ยงคินครึ่งก็แล้ว เงียบ... แบบเซ็งและเสียใจอ่ะ เราก็msgไปบอก good niteน่ะจ้ะ (คุยกันตอนเช้า เค้าบอกเค้าเมาเยอะ แค่พาตัวเองขึ้นบ้านก็จะไม่ไหวแล้ว - เราก็คิดในใจว่า แค่กดโทรหาเรานี่มันยากกว่าขึ้นบันได3ชั้น ยังไง(ว่ะ))
เราหมดอารมณ์จะพูดอะไร/ขออะไรกับเค้าไปมากกว่านี้แล้ว เราก็ทุเรศตัวเองน่ะ คือเหมือนยายแก่ พูดแต่เรื่องเดิม เรายังรำคาญตัวเองเลย เราไม่ชอบพูดมาก เวลาขอเค้าเค้าก็จะรับปาก อือๆไป แต่ดูจากที่เค้าทำแล้ว เค้าก็ไม่ได้ใส่ใจที่เราขอเลย คำขอเราไม่สำคัญ ไม่ได้จะกลัวเราโกรธ แบบเรารู้สึกเราตัวเล็กม้ากกเหมือนฝุ่นยังไงไม่รู้
เรื่องอย่างนี้จริงๆเราอยากให้มันอยู่ที่ใจอ่ะน่ะ อยากให้เค้ารู้สึกเองว่าอยากโทรบอกแฟนตัวเองว่าอยู่ไหน /ถึงบ้านเรียบร้อยแล้วน่ะ หรืออย่างน้อยก็เกรงใจความเป็นห่วงของเราบ้าง เราก็คิด(มากหรือเปล่า?)ว่าถ้าแต่งไป น่าจะแย่กว่านี้อีกนาเนี่ย ไปไหนอะไรไม่โทรบอกเลยเงี้ย เฮ้อออ
เนี่ยแหละ เรืองเศร้าของเราในตอนนี้ ขอบคุณเพื่อนๆที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้มากๆน่ะค่ะ ช่วยแนะนเราทีเถอะว่า เราควรทำไงดี ที่เราขอนี่เค้านี่มันมากไปหรือเปล่า เราควรคบแล้วเศร้ากับเรื่องที่แก้ไม่ได้อย่างนี้หรือเปล่า หรือเราควรมีวิธีคิด วิธีทำใจอย่างไรดี (คือเราก็ลองปรับความคิดเราแล้วน่ะ ว่าให้ใส่ใจเรื่องนี้น้อยลง แต่มันไม่ได้อ่ะ เราว่าคนเรามันก็ปรับได้ขั้นนึง แต่ไอ้เรื่องเป็นห่วงเค้านี่มันเป็นความเป็นตัวเราเลย เราว่าเราเปลี่ยนไม่ได้น่ะ ถึงเปลี่ยนมันก็เป็นเรื่องการฝืนตัวเอง ซึ่งฝืนไ้ดแค่พฤติกรรม แต่ในใจเรา ก็คือ เศร้าและเครียด เราก็ว่ามันทำร้ายตัวเองเกินไป)
