แม้อยากหายทุกข์ก็จะต้องทนทุกข์ร่ำไป
ทุกคนอยากจิตใจสงบ
แต่ก็ปล่อยใจคิดฟุ้งซ่าน
เมื่อปล่อยใจคิดฟุ้งซ่านจนพล่านเกินระงับ
จึงค่อยมาถามหาวิธีทำความสงบ
อยากมีสมาธิ อยากมีช่วงเว้นวรรคจากพายุความฟุ้งบ้าง
ทุกคนอยากมีกำลังใจดี
แต่ก็หาคนช่วยทางกายและเรียกร้องการเอาใจจากคนอื่น
ไม่ฝึกเป็นที่พึ่งให้ตนเอง เมื่ออ่อนแอปวกเปียกมากเข้า
จึงค่อยมาถามหาวิธีทำใจให้เข้มแข็ง
อยากลุกขึ้นได้ด้วยตนเอง อยากเป็นความอบอุ่นให้ตนเองได้
ทุกคนอยากมีร่างกายแข็งแรง
แต่ก็ขี้เกียจออกกำลังกาย
เมื่อร่างกายอ่อนแอ
จึงค่อยมาถามหาหยูกยาบำรุงร่างกาย
อยากกระดูกแข็ง อยากภูมิคุ้มกันโรคสูง
ทุกคนอยากมีสุขภาพสมบูรณ์
แต่ก็ไม่รู้จักกินนอนพักผ่อนและเว้นห่างสุรายาสูบ
เมื่อกายปรากฏเหมือนรังโรคที่สายเกินเยียวยา
จึงค่อยถามหาวิธีกินอยู่ให้เหมาะ
อยากหายใจปลอดโปร่ง อยากขับถ่ายสะดวกดี
ทุกคนอยากได้มิ่งมิตร
แต่ก็ไหลตามอารมณ์โกรธ เกลียด และอิจฉาริษยา
ยากจะมีแก่ใจให้อภัย ไม่ฝึกที่จะพลอยยินดีกับผู้อื่น
เมื่อจิตใจเร่าร้อนเกินทน จึงค่อยมาถามหาวิธีแผ่เมตตา
อยากมีความเยือกเย็น อยากเว้นวรรคจากการรบกับศัตรู
ทุกคนอยากได้ความปลอดภัย
แต่ก็สร้างความเจ็บใจให้ชาวบ้านเป็นนิสัย
เมื่อมองไปทางไหนมีแต่คนอยากทวงแค้นเอาคืน
จึงค่อยมาถามหาวิธีเจรจาหย่าศึก
อยากเลิกวิ่งเต้นคดีความ อยากไปไหนมาไหนไม่ต้องระวังตัวแจ
ทุกคนอยากได้เงินทอง
แต่ก็จับจ่ายใช้สอยสนุกมือ
โดยไม่รู้จักทำงานด้วยความขยันและหมั่นเก็บ
เมื่อตกที่นั่งลำบาก จึงต้องมาถามหาวิธีกู้หนี้ยืมเงิน
อยากชำระหนี้ให้หมด อยากมีเงินไหลมาเทมาไม่ขาดสาย
ทุกคนอยากได้ความมั่นคงในชีวิต
แต่ก็หมั่นสร้างความไม่แน่นอนต่างๆนานาให้ชีวิต
เดี๋ยวผัดวันประกันพรุ่ง เดี๋ยวเล่นไม่ซื่อกับใครต่อใคร
เมื่อชีวิตยุ่งเหยิงใกล้ล้มเหลวรำไร จึงค่อยมาถามหาวิธีสร้างตัว
อยากให้ชีวิตมั่นคง อยากเบาใจสบายตัว
ทุกคนอยากได้คู่ครองดีๆ
แต่ก็ตามใจตนเองในการเหลียวซ้ายแลขวาไม่หยุดหย่อน
เมื่อเป็นคนหลายใจเพราะห้ามใจไม่ได้
จึงค่อยมาถามหาวิธีตัดใจเพื่อให้เหลือใจเดียว
อยากหยุดกระวนกระวาย อยากแก่ตายบนตักของคู่แท้
ทุกคนอยากได้ลูกที่มีความกตัญญูกตเวที
แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ความอบอุ่นแก่ลูกๆ
เมื่อลูกโตขึ้นกลายเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณใคร
จึงค่อยมาถามหาวิธีสั่งสอนลูกให้รู้คุณตน
อยากฝากผีฝากไข้ อยากให้ลูกหันมาเหลียวแลบ้าง
ทุกคนอยากได้ชาติหน้าเป็นสุคติภูมิ
แต่ก็ไม่เคยเห็นค่าของการให้ทานรักษาศีล
เมื่อใกล้ขาดใจตายไปกับความทรงจำแย่ๆในชีวิต
จึงค่อยมาร้องหาพระอรหันต์คุ้มภัย
อยากเกาะผ้าเหลืองไปสวรรค์ อยากได้แสงสว่างสาดถึงจิต
ทุกคนอยากมีความสุข
แต่ก็ไม่รู้ตัวว่าทุกวันสั่งสมเหตุแห่งความทุกข์
เมื่อกายใจอึดอัด
จึงค่อยมาโอดครวญชวนเวทนา
อยากขอความเห็นใจ อยากให้วาสนาฟ้าดินปรานี
เมื่อรู้จักเหตุแห่งสุข
ว่าอยู่ที่วิธีคิดสละออก
อยู่ที่วิธีเลือกคำพูดอันไม่เป็นที่ระคายโสต
และอยู่ที่วิธีลงมือทำโลกนี้ให้ดีขึ้น
แม้ไม่อยากมีความสุขก็จะเป็นสุขสนุกนาน
แต่ถ้าไม่ละเหตุแห่งทุกข์
ซึ่งก็คือวิธีคิดเห็นแก่ตัว
คือวิธีพูดด้วยคำที่คนเกลียดชัง
และคือวิธีลงมือทำโลกนี้ให้แย่ลง
แม้อยากหายทุกข์ก็จะต้องทนทุกข์ร่ำไป
ดังตฤณ
ธรรมะใกล้ตัวฉบับ Lite ฉบับวันที่ ๓ ธันวาคม ๒๕๕๒
อ่านธรรมะใกล้ตัวฉบับ Lite ได้ที่
http://www.dlitemag.com/
