Printable View
ต่อจากภาคแรก
การที่เราได้เข้าไปนั่งคุยกับคนแก่ มันก็เป็นสิ่งดี เพราะตอนนั้นบอกตามตรงว่า
เหงามากๆและคิดถึงบ้าน การได้คุยก็เปรียบเหมือนคนแก่พวกนั้นเป็น พ่อ แม่ของเรา
บางครั้งคุยไปด้วย ผมก็ร้องไห้ พวกเค้าก็ปลอบเรา. เหอๆๆน่าอายเนอะ..
คนเราตอนอยู่เมือง siam แข็งแกร่งดุจหินผา...แต่พอไปอยู่ต่างแดน
กลับกลายเป็นเล่มเทียนที่รอการหลอมละลาย..
เหอๆๆๆๆ..
จบ.
หนึ่งมารออ่านแต่หัววัน เอิ้กๆๆ อ่านแล้วสนุกดีค่ะ ชอบจังจะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ คุณอาแป็บซี่ แหมเรื่อง ความเหงา ความเศร้า เวลาที่เราอยู่ต่างประเทศนี้มันเป็นอะไรทีสุดๆ อย่างแรงจริงๆค่ะ ขอบคุณ คุณ อา แป็บซี่ มากค่ะ ที่นำมาให้อ่านกัน :D
ฮู้ ฮู ... อาpepมาแว้วววววว
สนุกจังเลยค่ะ.. อาpepเขียนได้น่าติดตาม กระชับและสนุกมากๆเลยค่ะ
จะมารอฟังภาค3 4 5 6 และต่อๆไปเลยค่ะ
ปล.อ่านกระทู้อาเป๊ปแล้วเหมือนติดละครหลังข่าวชอบก๊ลล 555+
รออ่านภาค 3 อยู่ นะคะ :D
ขอบคุณมากนะคะ รออ่านด้วยคนค่ะ
ขอบคุณจ๊ะ อิอิ
ง่า....จบง่ายๆเลยเหรอ....รอให้เขาลุ้นอยู่ต้องนาน..
แต่จริงค่ะไม่ว่าจะอยู่ต่างแดนหรือที่ไหนที่ไม่ใช่บ้านเรา..มันเหงาๆ นะคะ...home sick จริงๆ
คุณอา pepsi รีบมาต่อภาค 3 4 5 6............ ด่วน..ด่วน จ้า ติด แหง็กแล้ววจ้า