ผู้ให้ของที่ชอบใจ ย่อมได้ของที่ชอบใจ
อุคคคฤหบดี
เอตทัคคะในฝ่ายผู้ให้ของเจริญจิต
อุคคะ เกิดในตระกูลเศรษฐีในเมืองเวสาลี ชื่อเดิมของท่านไม่ปรากฏเป็นที่แน่นอน
แต่เมื่อเจริญวัยขึ้น ร่างกายของท่านสูงสง่างาม เปรียบประดูจว่าเสาระเนียดที่นายช่างได้ตกแต่ง
ดีแล้ว ผิวพรรณผ่องใสด้วยคุณสมบัติของรูปกายของท่านดังที่กล่าวมานั้น ได้ฟุ้งขจรไปทั่วทิศ
ปริมณฑล ประชาชนทั้งหลายจึงพากันเรียกท่านว่า “อุคคเศรษฐี” บ้าง “อุคคคฤหบดี” บ้าง
ครั้นกาลต่อมาท่านได้มีโอกาสเข้าเฝ้าพระบรมศาสดาและเพียงการเข้าเฝ้าในครั้งแรก
เท่านั้น เท่านั้นก็ได้สำเร็จเป็นพระโสดาบัน ต่อจากนั้นไม่นานนักท่านก็สามารถกระทำให้แจ้ง
ซึ่งมรรคและผล ๓ ทำให้ท่านดำรงอยู่ในพระอนาคามี
ผู้ให้ของที่ชอบใจย่อมได้ของที่ชอบใจ
เมื่ออายุสังขารของท่านย่างเข้าสู่วัยชรา ท่านได้ไปนั่งพักผ่อนอยู่ในที่สงบเงียบแล้วเกิด
ความคิดขึ้นมาว่า “สิ่งใดอันเป็นที่รักเป็นที่ชอบใจของเรา เราจักถวายสิ่งนั้นแด่พระทศพล ซึ่ง
เราเคยได้ฟังคำนี้ในที่เฉพาะพระพักตร์ พระบรมศาสดาว่า ผู้ถวายของที่ชอบใจ ย่อมได้ของที่ชอบใจ”
ครั้นความคิดดังนี้จบลงแล้วท่านอุคคเศรษฐีก็ยังคิดต่อไปอีกว่า “พระบรมศาสดาจะ
ทรงทราบความคิดของเราหรือไม่หนอ ถ้าพระองค์ทรงทราบก็ของพระองค์จงเสด็จมายังประตู
เรือนของเราด้วยเถิด”
แม้พระบรมศาสดาก็ทรงทราบวาระจิตของท่านอุคคเศรษฐี จึงเสด็จพร้อมด้วยภิกษุ
สงฆ์มาประทับปรากฏ ณ ประตูเรือนของท่านเศรษฐีนั้น ในขณะที่เศรษฐีมีความคิดจบลง
อุคคเศรษฐี ได้เห็นพระผู้มีพระภาคพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ปรากฏอยู่หน้าประตูเรือน
ของตนสมเจตนาที่ตนคิด ดวงจิตก็ฟูขึ้นด้วยปีติโสมนัส รีบขะมักเขม้นเดินไปยังที่ประทับ
ของพระพุทธองค์ กราบลงด้วยเบญจางคประดิษฐ์แล้วรับบาตรของพระศาสดากราบทูล
อาราธนาให้เสด็จเข้าไปประทับในเรือนของตนพระพุทธองค์ประทับนั่งเหนือพุทธอาสน์ที่จัด
ไว้เป็นอย่างดี ส่วนภิกษุสงฆ์ที่ติตตามก็นั่ง ณ อาสนะอันสมควรแก่ตน ๆ
อุคคคฤหบดี ได้อังคาสถวายภัตตาหารอันมีรสเลิศต่างๆ แด่พระภิกษุสงฆ์อันมีพระ
พุทธองค์เป็นประมุข ครั้นเสด็จภัตกิจแล้วได้กราบทูลว่า
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ได้ฟังมาในที่เฉพาะพระพักตร์ของพระองค์ว่า
บุคคลผู้ถวายของที่ชอบใจก็ย่อมได้รับของที่ชอบใจ”
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิ่งใดเป็นที่ชอบใจของข้าพระองค์ สิ่งนั้นข้าพระองค์ได้ถวาย
แด่พระภิกษุสงฆ์มีพระพุทธองค์เป็นประมุขแล้ว พระเจ้าข้า”
พระบรมศาสดาได้สดับคำกราบทูลของท่านคฤหบดีโดยตลอดแล้ว จึงตรัสธรรมกถา
อนุโมทนาทาน กระทำให้ท่านคฤหบดีมีจิตเบิกบานชื่นชมโสมนัสในกุศลทานของตนยิ่งขึ้น
อนึ่งพระพุทธองค์ทรงอาศัยเหตุนี้ ต่อมาเมื่อเสด็จประทับ ณ พระเชตะวันมหาวิหาร
ได้สถาปนาอุบาสกนามว่า “อุคคคฤหบดี” ผู้นั้น ในตำแหน่งเอตทัคคะเป็นผู้เลิศกว่าอุบาสิกา
ทั้งหลาย ในฝ่ายผู้ให้ของเจริญจิต คือ ผู้ถวายโภชนะที่ชื่นชอบใจ
