ข้อคิดของชีวิตที่ว่า หัดล้มให้ชิน...เวลาลุกขึ้นจะได้ไม่เจ็บ
ตอนเราเป็นเด็กกำลังหัดก้าวเดิน
ทุกย่างก้าวมีคนคอยล้อมหน้าล้อมหลัง
เพราะกลัวเราจะหกล้มแล้วร้องไห้
แต่ถึงอย่างไรสุดท้ายก็มีบ้างที่การประคับประคองพลั้งเผลอ
เด็กน้อยหกล้มเสียงร้องไห้แผดจ้า
โอ๋...โอ๋...คนดี...อย่าร้องนะ อ่ะเป่าเพี้ยง.....หาย
เด็กน้อยยิ้มร่าแม้จะมีคราบน้ำตาติดอยู่ข้างแก้มก็ตามที
เมื่อเวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี
ฉันเชื่อว่าคงมีอีกหลายครั้งหลายหนที่เราหกล้ม
หกล้มโดยที่ไม่มีใครคอยประคับประคองล้อมหน้าล้อมหลัง
หกล้มโดยที่เราต้องลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง
แต่การหกล้มในแต่ละครั้ง
ความเจ็บปวดมันอาจแตกต่างกันไปบ้าง
บางครั้งแค่สะดุดแล้วหกล้มมันก็ไม่ได้เจ็บมากมาย
บางครั้งหกล้มหน้าคะมำทำเอาหัวร้างข้างแตก
นั้นย่อมเจ็บปวดมากมายกว่าจะรักษาแผลให้หาย
หากแต่การหกล้มแต่ละครั้งถ้ามันแค่เจ็บเพียงร่างกาย
ก็หมายถึงว่าแผลทางกายสามารถรักษาให้หายได้ในเวลาที่ไม่นานนัก
แล้วถ้าผลของการหกล้มทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดที่ใจ
ก็จงเชื่อเถิดว่าเวลาจะช่วยรักษา
ให้ความเจ็บปวดทางใจบางเบาและบรรเทาลงได้เช่นกัน
งั้นก็คงไม่แปลกอะไร
ถ้าเราจะล้มลง....แม้ว่าจะเจ็บบ้างก็ไม่เป็นไร
เพราะถึงอย่างไรเวลาก็จะช่วยรักษาความเจ็บปวดให้มันหายไป
ไม่มีใครที่ยอมจะจมจ่อมอยู่กับความพ่ายแพ้หรอก
เมื่อหกล้มฉันเชื่อว่าทุก ๆ ครั้งเราจะต้องลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกแน่นอน
จะแปลกอะไรถ้าใครหลาย ๆ คนจะหกล้มบ่อย ๆ ในชีวิต
จะแปลกอะไรถ้าใครหลาย ๆ คนจะเจ็บปวดกับการหกล้มเสมอ
แต่ที่หน้าแปลกนั้นคือ...ยิ่งล้มมากเท่าไหร่
กับทำให้เราเข็มแข็งขึ้นและกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความพ่ายแพ้...ฉันเชื่ออย่างนั้น
