.............................
.............................
เหนื่อยได้ค่ะ แต่อย่าท้อนะคะ เข้าใจความรู้สึกค่ะ เพราะเคยเป็น
คิดเสียว่า เราโชคดีแค่ไหนแล้วที่มีงานทำ มีคนทำให้ปวดหัว
ยิ่งในภาวะเศรษฐกิจอย่างนี้ ต้องอดทนกันทุกคนค่ะ ไม่มีงานไหนที่ไม่เครียดค่ะ
เพราะฉะนั้น เลิกงานแล้วก็กองไว้อยู่ตรงนั้น กลับบ้านก็ไม่ต้องเก็บมาด้วยค่ะ
ไม่อย่างนั้นจะหดหู่นะคะ
พี่จะปลอบใจตัวเองแบบที่เขียนมาข้างบนนะคะ สู้ๆ ค่ะ เดี๋ยวก็ผ่านไปได้
แป็บๆ ก็เช้าแล้ว นอนเถอะค่ะ
มาให้กำลังใจคุณโอมค่ะ มีงานทำดีกว่าไม่มีค่ะ
แต่เราทำไม่ได้ค่ะ ไม่พอใจก็ออกค่ะ เลยไม่ได้เจริญในหน้าที่การงานสักที ตกงานออกจะบ่อย 55 ถ้ามีความอดทนมากกว่านี้คงดีกว่านี้เยอะ คือชอบคิดกับตัวเองอ่ะ ว่าทำไมต้องมาทน (อีนี่) ด้วย มานเป็นใครมาทำกับชั้นอย่างงี๊ได้ไง 55 แต่สุดท้ายมันก็ไม่ดีอ่ะค่ะ อยู่บ้านก็น่าเบื่อ ไม่มีไรทำ เซ็งกว่าเจอเรื่องรกใจในที่ทำงานอีกค่ะ :D อย่าเป็นแบบเราความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด
มาให้กำลังใจน้องโอมครับ
สวดมนต์ด้วยนะ.....แล้วทุกอย่างจะดีครับ
วันนี้เหนื่อย วันหน้าสบาย
วันนี้สบาย วันหน้าเหนื่อย..มาก
มองคนที่เค้าตกงาน นะคะ จะได้สบายใจขึ้น ค่ะ
น้องโอม ชีวิตการทำงานมันก้อเป็นแบบนี้แหละคับ อย่าไปเครียดมักมากดีกว่า คิดในแง่ดีเข้าไว้ มันคือความท้าทายอย่างนึงของชีวิตการทำงาน บางทีอาจท้ออาจเครียด เราก้อต้องหยุดบ้าง พักสมองบ้างให้คลายเครียด ให้สมองได้ผ่อนคลาย แล้วค่อยสู้กะมันใหม่
อย่าไปคิดมากเรยคับ เฮียว่าถ้าพูดถึงสถานการณ์ปัจจุบัน การมีงานทำยังดีกว่าตกงานอย่างเฮียน้า สู้ๆๆๆๆนะคับ
เอาใจช่วยนะคะ อย่างน้อยก็ดีกว่าคนอ่นที่เค้าตกงานหรือทำงานกลางแดดตากฝนนะคะ
เราเองก็มีปัญหาเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ เหมือนกัน แต่เป็นช่วง ๆ ค่ะ งานที่ทำอยู่เป็นด้านจัดซื้อในบริษัทเครือ ปตท. ที่ผ่านมาก็มีปัญหาทั้งกับเซลล์แล้วก็วิศวกรที่โรงงาน ก็เจอกดดัน 2 ด้านเลยค่ะ มาช่วงนี้ยิ่งอุตลุตใหญ่เพราะบริษัทมี project ขยายทั้งฝ่ายผลิตและโรงไฟฟ้า ตอนนี้งานในหัวสมองมันตีกันไปหมดแล้ว เสียระบบไปเลย ไม่รู้จะทำอันไหนก่อน กำลังเซ็ง ๆ อยู่เหมือนกัน ยังนั่งคิดอยู่ว่าลาออกกลับไปอยู่ราชบุรีช่วยแม่ดูแลกิจการห้องเช่า หอพักที่มีอยู่ท่าจะดีกว่า ติดอยู่ตรงที่เพิ่งเปลี่ยนรถคันใหม่มา 2 ล้านกว่า ดังนั้นคงต้องทนทำไปก่อนอีกสัก 3 ปี หลังจากนั้นมั่นใจว่าจะเผ่นแล้วค่ะ พอกันทีชีวิตลูกจ้าง....
เอาใจช่วยแรง ๆ เหมือนกันค่ะ
เหนื่อยได้แต่อย่าท้อ...เห็นด้วยเหมือนกัน...
พยายามอย่าไปเครียดกับแรงกดดันรอบด้าน
ทำงานเกี่ยวกับลูกค้าเป็นเหมือนตัวกลางระหว่างลูกค้ากับบริษัทในทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง
ถ้ามองแบบไม่กลาง มีบางคนเค้าเรียกหนังหน้าไฟ
แต่อย่าไปคิดแบบนั้นค่ะ เราเป็นหน้าต่างขององค์กร
ถ้าฝนมันตก ลมข้างนอกมันแรง...หน้าต่างก็ต้องมีสั่นไหว กระแทกบ้านบ้างเป็นธรรมดา
ทำงานทุกอย่างมันก็มีปัญหา มีแรงกดดัน มีความเครียด
มันเป็นธรรมชาติของการทำงานน่ะค่ะ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม
พูดในฐานะมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง (แต่ถึงทำอะไรเองก็จะคิดแบบนี้)
เอาจริง เอาจังกะมัน ทำให้ดีที่สุด แต่พอกลับบ้าน
ก้เป็นตัวของเราเองค่ะ วางทุกอย่างไว้กับรองเท้าที่ถอดหน้าบ้านค่ะ
พอใส่ใหม่ค่อยมาจัดการกับมันใหม่...
เรานะ เครียด ๆ มาจากข้างนอก เข้าบ้านเจอหน้าหมา..(อยู่กะหมาอ่ะ)
ลืมหมดเลย.....เพราะมันจะทำให้เรารู้สึกว่า
"นู๋รักหม่าม๊า..รอทั้งวันเลย เหนื่อยมั้ยค๊า..มาเล่นกะหนูมา"
หรือ " ศุกร์แล้ว เสาร์กลับบ้านหาป๊ะป๋าดีก่า....พอป๊ะป๋าไปกินติ่มซำเจ้าโปรดของป๊า..."
แค่คิดก็เป็นสุข.
พยายามสร้างสมดุลระหว่างชีวิตส่วนตัวกะงานให้ได้ค่ะ
ปัญหามีให้แก้ ตั้งสติ สติมีปัญญาเกิด...ความสุขก็มา ง่าย ๆ หาได้รอบตัวเรา
เป็นกำลังใจให้ละกันนะคะ มีปัญหาทุกที่ค่ะ ที่ไหนที่มีคนที่นั่นต้องมีปัญหา คิดซะว่าดีกว่าอีกหลายๆคนที่ตอนนี้กำลังลำบาก งานก็ไม่มี เงินก็ไม่มีนะคะ
ตอนนี้เป็นเหมือนกันครับ เจ้านายญี่ปุ่นค่อนข้างเป็นคนเจ้าอารมณ์ ละเอียด จุกจิก แต่เค้าก็เป็นมานานแล้วละครับ เพียงแต่คนเราเมื่อทนอะไรนานๆ มันก็เบื่อบ้าง เป็นธรรมดา
ทุกวันนี้ไม่อยากตื่นมาทำงานเหมือนกัน ไม่รู้ผมเป็นคนเดียว หรือคนอื่นจะเป็นด้วย คือถ้าเราไม่ชอบใคร เวลาเห็นหน้า ได้ยินเสียงเค้าเรียกชื่อ หรือพูดอะไรกับเรา มันคลื่นไส้ ไม่อยากฟัง ไม่อยากมองหน้า
แต่...ด้วยหน้าที่ ความรับผิดชอบ โดยเฉพาะลูกน้องอีกกว่า 20 ชีวิต ก็ทำให้ต้องอดทน แล้วก็พยายามคิดในแง่ดี คิดถึงคนที่ตกงาน คนที่ไม่มีงานทำ บางครั้งก็คิดว่า เพราะงานนี้แหละที่ทำให้เรามีเงินมาช๊อปปิ้งใน SBN ทุกวันนี้ (555)
ให้กำลังใจตัวเองครับ บางครั้งต้องคิดว่าอยู่ไหนก็มีปัญหาเหมือนกันหมด มากบ้างน้อยมาก ...สู้ๆๆครับบ
ปล. ตอนนี้ผมกับลูกน้องสาปแช่งมันทุกวันให้มันโนกลับไปญี่ปุ่นเร็วๆๆๆ ถ้าไปเมื่อไหร่ว่าจะนิมนต์พระมารดน้ำมนต์ที่แผนกซะหน่อย