ไปอ่านเจอมาค่ะ สะท้อนอะไรหลายๆอย่าง.. ชีวิตของ "เสริม สาครราษฏร์ จากมุมมองอีกด้านหนึ่ง ซึ่งหลายคนยังไม่รู้

จากที่รู้ๆจากหน้าหนังสือพิมพ์นะค่ะ ว่าเค้าคนนี้คือใคร พอดีพีเคได้ไปเจอที่เว๊บ sanook เลยอ่านๆดูมีข้อคิดอะไรหลายๆอย่าง หรืออีกมุมมองหนึ่ง ของผู้ชายคนนี้..... ลองอ่านดูนะค่ะ

เครดิต จาก sanook.com ค่ะ

เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ นำตัวนายเสริม สาครราษฎร์ กลับออกศาลอาญารัชดา
หลังจากฟังคำพิพากษาศาลฎีกา สั่งลงโทษจำคุกตลอดชีวิต
ผมต้องการเล่าเรื่องบางเรื่องให้ฟัง...
(มิใช่เพื่อแก้ตัว หรือขอความเห็นใจใด ๆ แค่อยากให้คุณมี
"มุมมองอีกมุมหนึ่ง"
เกี่ยวกับผู้ชายคนที่ชื่อ เสริม สาครราษฎร์ เท่านั้น) เรื่องมีอยู่ว่า

ผมเป็นอีกคนที่รู้จักกับคุณแม่ของ "เสริม สาครราษฎร์"
ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่ถือว่ามีฐานะดี เงินอาจจะไม่มีมากมายอะไร
แต่รวยที่ดิน...

ผมเห็นเขามาตั้งแต่เด็ก ชีวิตของเขาน่าสงสาร
เขาเป็นเด็กที่เก็บกดมาก ๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา
และบางครั้งเขาเงียบจนดูน่ากลัว
(เป็นความเห็นส่วนตัวนะ เพราะเขาเงียบ แต่ดูท่าทางคิดอะไรอยู่ตลอด)
เหตุก็เนื่องมาจาก... พ่อของเขาเป็นคนที่เข้มงวด และเผด็จการมาก
บังคับลูกทุกอย่าง แม้แต่แม่ของเขาก็ไม่สามารถมีปากมีเสียงได้
ไม่ว่ามีเรื่องอะไร เขาจะเล่าให้แม่เขาฟัง ทำให้เขาสนิทกับแม่
และแม่ของเขาก็โอ๋เขามากเช่นกัน (เป็นเพราะสงสารลูกที่ถูกพ่อบังคับและตีมาตลอด)

เขาเป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก
เพราะพอเรียนจากโรงเรียนเสร็จมาก็จะต้องไปเรียนกวดวิชาต่อ
จนค่ำมืดดึกดื่น (เป็นแบบนี้ทุกวัน)
ตั้งแต่เรียนหนังสือมา เขาเรียนได้ที่ 1 มาตลอด
รางวัลเรียนดีอะไรต่ออะไรเต็มบ้านไปหมด แต่ดูเป็นคนไม่มีสังคม ไม่มีเพื่อน
เพราะแม่ของเขาบ่นให้ผมฟังว่า... เขาไม่เคยพูดถึงเพื่อนเขาให้ฟังเลย

ครั้นพอเขาเรียนจบมัธยม (เขาเรียนจบเร็วมาก เพราะเขาสอบเทียบหลายปี)
เขาอยากเรียนวิศวะ แต่พ่อต้องการให้เรียนหมอ
เขาก็ไม่เคยเถียงหรือพูดอะไร
แต่พอถึงตอนเอ็นท์ฯ เขาก็ "ขัดใจ" พ่อ โดยการใส่ชื่อคณะวิศวะ
ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง "อันดับเดียว" (ในสมัยนั้นเขาให้เลือกได้ 4 อันดับ)

ผลออกมาก็คือ เขาติดคณะวิศวะสมใจเขา แต่พ่อเขาโกธรมาก และก็ไม่ยอมให้ไปเรียน
บอกว่าให้รอปีหน้าแล้วเอ็นท์ฯใหม่ ระหว่างนั้นก็ทั้งด่า ตี ต่าง ๆ นานา
พอแม่เข้ามาช่วย แม่ก็พลอยโดนลูกหลงเข้าไปด้วย
(คุณเชื่อไหมว่า... พ่อของเขาทั้งด่า และตีเขา "ทุกวัน" ...ทุกวันนะคุณ
ตอนแม่เขาเล่าให้ผมฟัง ผมยังตกใจเลย)
สุดท้าย... แม่เขาสงสารลูก ทนไม่ไหว
จึงแอบส่งลูกไปเรียนมหาวิทยาลัยที่สอบติด
และแอบส่งเงินให้ทุกเดือน ส่วนพอเข้าใจว่า ลูกหนีออกจากบ้าน
ทำให้ประกาศลั่นตัดพ่อตัดลูก

เสริมเรียนเก่งมาก เพราะเขาสามารถจบวิศวะโดยใช้เวลาแค่ 2 ปีครึ่งเท่านั้น !!! (เรื่องจริงนะ)
พอเขาเรียนจบเขาก็กลับบ้านมาด้วยความภูมิใจ หวังจะให้แม่ภูมิใจ
และจะกลับมาดูพ่อด้วยว่า พ่อใกล้ตายหรือยัง? (คำนี้..ผมได้ยินจากปากเขาเลยนะ)
เพราะระหว่างที่เรียนอยู่
แม่เขาจะส่งข่าวมาตลอดว่าพ่อป่วยหนักเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย (เพิ่งตรวจพบ)
ซึ่งจริง ๆ แล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ เพราะเขา "เกลียด" พ่อ
(คงต้องใช้คำนี้นะ เพราะแม่เขาเล่าให้ฟังแบบนี้)

พอกลับมาที่บ้าน นอกจากพ่อจะไม่ภูมิใจแล้ว พ่อยังด่าทอต่อว่าต่าง ๆ นานา
(แต่ไม่มีปัญญาจะลุกขึ้นมาตีลูกอีกเพราะป่วยหนัก)

แม่ของเขาเล่าให้เขาฟังว่า... พ่อบ่นและเพ้อออกมาตอนป่วยว่า
อยากให้เขาเรียนหมอ อยากให้เขาเป็นหมอ
แม่เขาจึง "ขอร้อง" ให้เขาเรียนหมอ โดยให้ถือซะว่าทำเพื่อแม่
(ไม่ต้องคิดว่าทำเพื่อพ่อ เพราะเขาเกลียดพ่อ คงไม่ทำเพื่อพ่ออยู่แล้ว)

แม่ของเขาขอร้องให้เขาเรียนหมออีกครั้งอยู่นาน
(เพราะต้องการจะทำความหวังของสามีให้เป็นจริงก่อนที่สามีจะตาย)
แม่ของเขาถึงขนาด ร้องหม่ร้องไห้ทุกวัน ไม่กินข้าวกินปลา จนเขาทนไม่ไหว
ด้วยความที่รักแม่ จึงรับปากว่า เขาจะเอ็นท์ฯ และเรียนหมออีกครั้ง"เพื่อแม่"...
(ขณะที่เขาเรียนจบวิศวะมา เขาอายุไม่มากเลย เพราะทั้งสอบเทียบและเรียนจบมาเร็ว)
> โดยเลือก คณะแพทย์ศาสตร์อันดับเดียวเหมือนเดิม ผลออกมาก็คือ
เอ็นท์ฯติดตามระเบียบ
แต่พ่อของเขาไม่สามารถที่จะอยู่เพื่อเห็น "ความสำเร็จ และสิ่งที่บังคับ"
อยากให้ลูกเป็นมาตลอดได้
เพราะหลังจากที่เขาเข้าเรียนได้ไม่กี่เดือน "พ่อเขาก็เสียชีวิต"...
เหตุการณ์หลังจากนั้น คงไม่ต้องให้ผมเล่า
เพราะมันก็เป็นเหมือนอย่างที่ทุกคนเห็น ๆ กันอยู่...

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ จะโทษใครดี โทษตัวเขา
ที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ
โทษพ่อเขา ที่กดดัน เข้มงวด ดุด่า และตีเขามาตลอด จนกลายเป็นคนเก็บกด
โทษแม่เขา ที่สงสารลูก ตามใจลูก เนื่องมาจากสงสารลูกที่ถูกพ่อตี
และบังคับทุกอย่าง

*** ที่ผมตัดสินเล่าเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ก็เนื่องมาจาก...
อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านข้อความนี้ ได้มีมุมมองอีกมุมนึง สำหรับผู้ชายที่ชื่อ
เสริม สาครราษฎร์
*** ไม่ได้หวังที่จะเล่าเพื่อขอความเห็นใจ หรือแก้ตัวให้เขาแต่อย่างใด
เพราะเมื่อเขาทำผิด เขาก็ต้องได้รับโทษ
เพียงแต่ต้องการเสนอมุมมองต่างมุมที่บางคน (ผมคิดว่าคนส่วนใหญ่นะ)
ไม่ทราบได้รับรู้ว่า "เด็กคนนี้ เป็นเด็กที่น่าสงสารมาตั้งแต่เด็กแล้ว"
เท่านั้นเอง...

(ลืมบอกไปว่า เรื่องทั้งหมดนี้ บางอย่างผมก็เห็นเอง
บางอย่างแม่ของเขาเล่าให้ผมฟังเอง เพราะผมค่อนข้างจะสนิทกับครอบครัวนี้มาก)



หมายเหตุ: ขอขอบคุณข้อมูลจาก Mythland.com

เราก็มีลูก แค่ลูกเราเป็นเด็กดีก็พอ เราคงไม่อยากไปบังคับ หรือคาดหวังเค้ามาก

สมัยนี้ สังคมมันแข่งขันกันมาก คนเก่งมีเยอะ แต่คนดี หาแทบไม่มีแล้ว

เข้าใจและเห็นใจพี่เสริม แต่ก็ต้องรับกรรม
เคยคุยกับพี่แค่ครั้งเดียวเพราะเพื่อนซี้อยู่วชิระเป็นเพื่อนกับพี่เสริม
ก็รู้สึกว่าเขาแปลกทางความคิด และเป็นคนเงียบๆ
เพื่อนซี้บอกว่าพี่เสริมเป็นคนดีช่วยเหลือทุกอย่าง แต่มีโลกส่วนตัวมาก
ตอนที่มีข่าวใหม่ๆ เพื่อนๆที่วชิระยังไม่ค่อยเชื่อว่าเขาจะเป็นคนทำ
แต่มารู้อย่างนี้ ก็คิดว่าการมีลูกเก่งแค่ IQ มันไม่พอค่ะ
ต้องมี EQ ที่ดีด้วยถึงจะอยู่อย่างมีความสุข

อย่าว่ากันน๊า อยากรุ้ว่าเค้าทำไรผิดคะ ชื้อคุ้นๆมากเลย แต่นึกไม่ออกอะ บอกด้วยจิ

^
^
^
ฆ่าหั่นศพ นส.เจนจิราค่ะ

น่าสงสารคุณเสริมมากๆ

สอนลูกให้เป็นคนดี ก่อนที่จะสอนให้เค๊าเป็นคนเก่งค่ะ

อ่านแล้วเศร้า แต่ให้คติเตือนใจดีมากกกๆค่ะ

ขอบคุณคุณpkมากๆเลยค่ะ

IQ อย่างเดียวไม่พอค่ะ ต้องมีEQด้วย

นี่ล่ะมั้งครับ ที่บอกว่าพื้นฐานครอบครัวสำคัญที่สุด ต่อการเกิดปัญหาต่างๆในสังคม
มันสะท้อนได้ดีมากๆเลย

เคยได้ยินมั้ยคะ "พ่อแม่รังแกฉัน"

พ่อคุณเสริมคงคิดว่าตัวกู ของกู เลยพยายามคิดแทนลูกเสมอ เห็นด้วยกับคุณดิวค่ะ ว่าสอนลูกให้เป็นคนดี ดีกว่าสอนให้เป็นคนเก่ง ให้รู้จักเอาใจเขา ใส่ใจเรา