บ้านเด็กอ่อนพญาไทค่ะ T^T

คือวันนี้ได้มีโอกาสไปเลี้ยงขนมน้องๆที่บ้านเดกอ่อนพญาไทค่ะ
เพราะวิชาEthicของทางมหาลัย (ที่นอกจากบังคับให้เข้าฟังอบรมก่อนสอบเทอมละ2ครั้งแล้ว)
ปี3ต้องออกบำเพ็ญประโยชน์ให้สังคม 1 อย่าง ไม่งั้นมหาลัยไม่ให้จบ!
บอกตามตรงว่าตอนตื่นมาเราก็งอแงไม่อยากไปแล้วค่ะ
ปวดหัว นอนไม่พอ ยังง่วงอยุ่เลย ไม่ได้รักเด็กอ่ะ มันงานตรูที่ไหนล่ะ(เรายังปี2อ่ะ เพื่อนลากไป)
แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

หลังหลงทางไป3ตลบ..
ไปถึงก็เอาขนม นม น้ำผลไม้ไปวางในห้องกินข้าวของน้องๆ
พอดีเวลาเหลือ คุณครู(หรือที่น้องๆเรียกแม่)ก็ให้ไปป้อนขนมเด็กเล็ก8เดือนก่อน
แล้วก็ย้ายไปป้อนเด็กขวบ-2ขวบ เสร็จก็อยุ่เล่นกับน้องๆต่อ

สังเกตว่าน้องๆจะพยายามให้เราอุ้มตลอดเลยค่ะ แต่เราไม่ยอมอุ้มเพราะรุ้มาว่าถ้าอุ้มแล้วพอวางเค้าจะร้อง
น้องก็พยายามปีนมานั่งตัก ยืนแล้วเข้ามากอดเราบ้าง

ตอนออกมาจากห้องเนี่ย หดหู่มากค่ะ น้ำตาจะไหล...
เพื่อนคนนึงพูดขึ้นมาว่า "พ่อแม่ประเภทไหนวะ ทิ้งลูกตัวเองได้" ทุกคนก็คิดแบบเดียวกัน

พอกลับมาห้องกินข้าว แจกขนมน้องๆที่โตขึ้นมาหน่อย
ตอนกำลังจะแจก คุณครูก็บอกน้องให้ขอบคุณ น้องๆประสานเสียงกันพูดว่า "ขอบคุณมากค่ะ/คับ คุณแม่"
ทุกคนกลั้นน้ำตากันสุดๆค่ะ แต่ก็พยายามพูดกันให้ขำว่า
"อะไรเนี่ย เพิ่งจะ20-21มีคนเรียกแม่ซะแระ แฟนยังหาไม่ได้ ฮาๆ" (ตอนพิมพ์อยู่เนี่ยยังน้ำตาซึมๆเลยค่ะ)



จบงานเหนื่อยมากค่ะ ใช้พลังงานเยอะมากจิงๆ แต่ทุกคนก็ตกลงใจกันว่าจะมาอีก
คราวหน้าจะเอาของใช้ ของเล่น หนังสือมาให้มากกว่าของกิน (ในห้องน้องมีแต่ลูกบอลสีๆลูกเล็กๆเองค่ะ)
ที่สำคัญ อยากมาช่วยดูแลน้องๆอีก เพราะรุ้สึกได้เลยว่าบุคลากรไม่เพียงพอจิงๆ
ห้องนึงเดก10-20คน มีครูดูแลแค่3คน ทั้งที่เด็กต้องการๆสัมผัส มีคนมากอดเค้า อุ้มเค้า
ขนาดเราโตๆแล้วยังเปน แล้วเด็กเล็กๆล่ะ??


ที่ไปวันนี้มีผลกระทบมากจิงๆค่ะ....ตอนเย็นเราแวะไปกินข้าวที่เซนทรัลพระราม3กับเพื่อน
เหนเด็ก2-5ขวบ แบบพี่น้องกัน3คน ถือลูกโป่งสีแดงวิ่งเล่นกันหน้าร้านMK มีพ่อแม่ปู่ย่ายืนดูอยู่

เพื่อนกับเรามองหน้ากันแล้วไม่พูดอะไรค่ะ แต่คงคิดตรงกัน


บอกตามตรงว่าก่อนหน้านี้เรากับเพื่อนเคยไปมูลนิธิอะไรแบบนี้แค่2ครั้ง คือบ้านเด็กอ่อนกับบ้านพักคนชรา
คือโรงเรียนพาไป ก็ไปแบบแกนๆน่ะค่ะ ไม่ได้สนใจอะไรมาก ให้ทำอะไรก็ทำ...
อาจจะเพราะส่วนนึงคือเราอ่านเจอเกี่ยวกับพวกมุลนิธิที่ว่าของ/เงินที่บริจาคไปไม่ค่อยถึงเด็กจิงๆ....เราเลยไม่ศรัทธา

อีกส่วนนึงคือ เกิดมาพ่อแม่ดูแลให้ความรัก+ตามใจเตมที่ค่ะ เล็กๆนี่พ่อเรียกเจ้าหญิงเลย (แต่โตมาไม่แน่ใจ 5555+)
ไม่เคยมีความคิดที่ว่า การขาดพ่อแม่เปนยังไง.....

ไปคราวนี้มันทำให้เปลี่ยนความคิดจิงๆ
กลับบ้านมาคิดถึงพ่อแม่เลยค่ะ อยากกอด แต่พ่อแม่ไปเที่ยวมาเลย์ (โทไปก็ไม่รับอีกวุ๊ย อดซึ้ง -*-)


เหนพี่ๆหลายคนในนี้มีลูกแล้ว เลยอยากชวนถ้าพี่คนไหนมีเสื้อผ้าเด็ก(ตั้งแต่วัยคลานถึงประมาณ5ขวบ)
ที่ไม่ใช้แล้ว ของเล่น หนังสือเด็ก ไปมอบให้น้องๆต่อดีกว่าค่ะ

ไม่จำเปนว่าต้องเปนบ้านเดกอ่อนเท่านั้นนะคะ ที่อื่นๆก็ได้ ต้องไปให้เหนกับตาค่ะ แล้วจะเข้าใจ....
โปรดอย่าคิดอะไรแบบมีอคติอย่างที่เราเคยคิดเลยค่ะ


ต้องขอบคุณเพื่อนสุดที่เลิฟจิงๆ ที่โทมางัดศพเราขึ้นมาจากเตียงเมื่อเช้าได้
ทำให้วันนี้ได้มีโอกาสทำอะไรดีๆให้คนอื่น ^^

ยินดีด้วยค่ะที่น้องคิดอย่างนี้.....พี่เองก็เคยคิดคล้ายๆน้องเหมือนกัน เพราะวิชาEthicของทางมหาลัย(พี่ว่าเราสองคนเรียนที่เดียวกันแน่ๆๆ) ก็จัดกิจกรรมเหมือนของน้องเดะ

ตอนนั้นพี่คิดว่าตนเองโชคร้ายมาก เพราะเจ้าเพื่อนแสนดีของพี่ ดันไปจองกิจกรรมเยี่ยมศูนย์ผู้ป่วยโรคเอดส์ ที่จ.ระยอง ให้พี่(ช่วงนั้นเรียนหนักฝากเพื่อนจองให้) และถ้าจะไปเปลี่ยนก็ไม่ทันแล้วเพราะที่อื่นๆเต็มหมด เหลือที่นี้ที่เดียว ยังมีที่สำรองอีกเยอะ

ณ.ตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่า.....ไม่อยากไป.......ไปเยี่ยมผู้ป่วยโรคเอดส์เนี้ยนะ.....ภาพที่พี่นึกในใจช่วงนั้น มีแต่ทัศนคติในแง่ลบ คิดว่าที่เค้าติดโรคมาก็เพราะเค้าทำตัวเอง

แต่เมื่อไปถึง ความคิดของพี่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เราได้ฟังคำบรรยายเกี่ยวกับโรคเอดส์ รวมทั้งประสบการณ์ของผู้ป่วย ต่อมาเจ้าหน้าก็ให้พวกเราไปเยี่ยม สัมผัส(คือได้จับมือจริงๆเลยนะค่ะ) และพูดคุย โอ้วแม่เจ้าไม่อยากทำเลยซึ่งเป็นความคิดณ.ตอนนั้น

อยู่ๆก็มีมือน้อยๆเข้ามาจับที่แขน พี่ขามาเล่นด้วยกันนะค่ะ หันไปพูดไม่ออกน้ำตาแทบไหล นี่น้องเค้าเพิ่งจะไม่กี่ขวบเองนะ แต่ทำไมหน้าตาดูเหี่ยวและหมองคล้ำมากกก และทำไมรูปร่างถึงผอมแกนเหมือนเด็กขาดสารอาหารอย่างนี้ ผิวพรรณก็มีสะเก็ดแห้งๆๆเต็มไปหมด

จะให้พี่เล่นอะไรค่ะ

มากับหนูซิค่ะมีเพื่อนๆหนูเขาอยากเล่นกับพวกพี่ๆ หลายคนเลย

ทำไมถึงอยากเล่นกะพวกพี่ละ

ก็ไม่มีใครอยากเล่นกะพวกเราค่ะ เขาว่าพวกเราหน้ากลัว
.............................

แล้วพ่อแม่น้องอยู่ไหนจ๊ะ

ไปสวรรค์หมดแล้ว หนูเกิดมาก็จำไม่ได้ว่าพ่อแม่หน้าตาอย่างไร

แล้วหนูไปรร.ไหม???

เคยไปค่ะ แต่ตอนนี้เรียนที่ศูนย์

ทำไมละ??? :confused::confused:

ก็ทุกคนกลัวหนู ไม่มีใครเล่นกะหนูเลย

และแล้วเราก็เอามือไปจับน้อง(อย่างหวาดๆๆ) ปะพาพี่ไปเล่นด้วยกัน อ้อเด๋วพี่ชวนเพื่อนๆไปด้วยพวกเราเล่นกะน้องเค้าจน อจ.ต้องมาตามให้เตรียมตัวกลับได้แล้ว

ประสบการณ์ตอนนั้น ทำให้เราเปลี่ยนทัศนคติใหม่ทั้งหมด ทำให้รู้ว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ เพราะกรรมเป็นผู้ลิขิตทำให้เราเกิดมาเพื่อใช้กรรม แต่ขณะเดียวกันเราสามารถเลือกทำกรรมดีได้ในช่วงที่เรายังมีชีวิตอยู่

ผู้ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้นถือว่าโชคดี ต่างจากผู้ที่เกิดมาเป็นสัตว์ เพราะเราสามารถทำกรรมดีได้ เราสามารถมีโอกาสนิพานได้

วันนี้คุณทำความดีแล้วหรือยังค่ะ?:)

เรียนที่เดียวกันเลยค่ะ เอแบคใช่มั๊ยคะ

เราอยู่ปี 3 พึ่งไปมาเหมือนกัน แต่ไปที่บ้านเด็กอ่อนรังสิตค่ะ

เด็กที่เราไปดูแลเป็นเด็กโตหน่อยค่ะ ประมาณ 4 ขวบได้

เรากะเพื่อนต้องไปเล่นกับน้องๆทั้งวันเลยค่ะ แล้วก็เลี้ยงข้าวเที่ยงกับอาหารว่าง

เล่นกับน้องเนี่ย บอกตามตรงว่าน้องซนมากกกกกกกกก เหมือนจับปูใส่กระด้ง

พยายามจะให้อุ้ม แล้วก็เอาแต่ใจกันมากๆๆ ไม่ได้ดั่งใจก็ร้องกรี๊ดๆอะไรประมาณนั้น

ใจนึงก็หงุดหงิด เพราะเราเป็นคนไม่รักเด็กค่ะ

แต่ก็แบบ อีกใจก็สงสาร เพราะน้องๆถึงจะเอาแต่ใจ ดื้อซน แต่ก็เพราะน้องยังเป็นเด็ก

แถมยังขาดความรัก เพราะว่าแม่เล็ก (ครูพี่เลี้ยงน่ะค่ะ) เค้าคงไม่มีเวลามาดูแลเด็กเป็นรายคนเหมือนพ่อแม่จริงๆ

เพราะเด็กก็เยอะ ห้องนึง 30 คน ต่อครูพี่เลี้ยง 1-2 คน

มีน้องฝาแฝด 2 คนเป็นลูกครึ่ง น่ารักมากๆๆๆ ผมหยิกเป็นลอน พ่อแม่ยังทิ้งได้ลงคอ ลูกน่ารักขนาดนี้

อ่านแล้วเหนภาพเรยค่ะ เราเองก็เคยไปบ้านเด็กอ่อนมาเหมือนกัน ที่นั่นเด็กเล้กๆเยอะมาก บางคนก็น่าตาลูกครึ่งก็มี เค้าชอบให้อุ้ม ให้กอด บางคนก้อเอานิทานมาให้เล่าให้ฟัง เห็นภาพแล้วก้อแอบเส้าเหมือนกันค่ะ ว่าจะไปอีกท่ามีเวลาว่าง


ปล. จขกท. อยู่เอแบครึป่าววววววค้า เพราะเราก็เคยไปทำกิจกรรม ethic ตอนปี 3เหมือนกัลล แต่เราไปไหว้พระ 9 วัดคร่า

เคยไปค่ะ มหาลัยบังคับเหมือนกัน อิอิ

หลังจากที่ไปอ่ะนะคะ กลับมาไม่ซื้อของแบรนด์ไประยะนึงเลยค่ะ เพราะคิดว่าราคากระเป๋าหนึ่งใบทำอะไรให้คนอื่นๆได้ตั้งเยอะ :D

แต่พอเวลาผ่านไป อิอิ กิเลสก็มาเหมือนเดิม

เหะๆ

ปล.ดีใจนะคะที่เจ้าของกระทู้มาแชร์เรื่องอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่า :)

ขอชมเชยกับทุกคนที่ได้ทำความดีด้วยคนนะ เพราะพี่เข้าใจน่ะ (มีลูกแล้ว อิ ๆๆ) ขนาดเห็นเด็กขอทานตัวเล็ก ๆ ยังเฮ้อ !! เวทนาน่ะ เพราะลูกเราเนี่ยอยากกินไร ได้กิน อยากได้ไรก็ยังพอที่จะได้ เห็นแล้วนึกถึงลูกเลย วันก่อนก็ให้ลูก (อายุ 4 ขวบ แล้ว) เอาเสื้อผ้าของเค้าตอนเล็ก ๆ ไปให้เด็กขอทานบน sky walk ที่พารากอนที่เดินไป CW น่ะ มีขอทานแม่ลูก หลายคู่อยู่นะ จะได้สอนให้เค้าจะได้รู้จักแบ่งปัน สงสาร และเข้าใจคนอื่นที่เค้าไม่มี พอถัดมาอีกวันเห็นเด็ก ๆ เอาชุดที่ให้มาใส่ ดีใจมาก ขวดนม ก็เอามาใช้จริง ๆ เราว่าบางทีดีกว่าให้เป็นเงินด้วยนะ เพราะตอนเอาไปให้แม่เค้าเนี่ย สายตาที่เค้ามองมา แล้วยกมือไหว้ขอบคุณ มันบรรยายไม่ถูกน่ะ เหมือนเค้าดีใจจริง ๆ เลย ตอนเดินกลับจึงมีความรู้สึกดีใจ ตื้นตัน อย่างไรบอกไม่ถูก มิน่าเค้าว่าทำความดีแล้วคนอื่นไม่เห็น แต่เราเห็นจริง ๆ น่ะมันเป็นอย่างไร

อยากไปเหมือนกันค่ะ สงสารน้องๆ อยากไปช่วยเหลือ แต่บ้านอยู่ หนองคาย ตอนนี้ย้ายมาอยู่

บ้านนอก เลย ต้องมาเลี้ยงหนูน้อยบ้านเด็กหนองคาย ตอนเรียนมีโดนบังคับ ไปทำกิจกรรม

เหมือนกันค่ะ ตอนนั้น ยังไม่ค่อยคิดอะไร ยังเด็ก เคยแต่ทำบุญที่วัด พอได้ไปเลี้ยงเด็กก็ ดีไปอีกแบบค่ะ

ขออนุโมทนาด้วย ให้สวยวัน สวยคืนน่ะค่ะ

หยีก็ชอบไปบ้านเด็กอ่อนพญาไท ที่ปากเกร็ดอ่ะค่ะ ถ้าว่างๆ ผ่านไปแถวนั้น ก็จะแวะไปเรื่อย
อยู่กับเด็กๆ แล้วมีความสุขดีค่ะ (แต่แอบเหนื่อยเหมือนกัน เวลาเด็กงอแง 555)
พี่เลี้ยงที่นั่นก็บอกว่า ไม่ต้องอุ้มน้องเค้า เวลาเค้าขออ้อนให้อุ้มอ่ะค่ะ เพราะเค้าจะติด และงอแงเวลาเราปล่อยเค้า
เราก็ต้องทำใจแข็ง เหมือนแม่มดใจร้าย ไม่อุ้ม ไม่อุ้ม แต่เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาดีทีไร ต้องเข้าไปอุ้มทุกทีสิน่า 5555
(ครั้งล่าสุดที่ไป เจอน้องผู้ชายคนนึง หน้าเกาหลีมากๆๆๆ ทนไม่ไหว ต้องเข้าไปหอมแก้มอ่ะ น่ารักสุดๆ)

ถ้าเพื่อนๆ สนใจไปเลี้ยงเด็กเนื่องในโอกาสต่างๆ ก็ติดต่อเค้าไปได้นะคะ เบอร์โทรจำไม่ได้ละ ต้องไปค้นก่อน
หยีเคยไปเลี้ยงวันเกิดอยู่ปีนึง ปั่นป่วนดีค่ะ ป้อนนมป้อนขนม กินทิ้ง กินทิ้ง วิ่งไปมา เหนื่อยมากกกกกกกกกกกก

อ้อ ถ้าเลี้ยงมื้อกลางวัน เค้าคิด 3500 บาท แล้วเค้าจะจัดอาหารไว้ให้เลย
แต่ถ้าเลี้ยงช่วงอาหารว่างก็ช่วงบ่ายสอง เค้าให้เราเตรียมไปเอง เป็นนม ขนม อะไรพวกนี้ค่ะ

-----------------------------------------------------

เล่าเพิ่ม มีที่นึงที่เคยไป แบบว่าน้ำตาปริ่มๆ เลยอ่ะ ตอนนั้นขับรถเล่นกับเพื่อนแถวๆ แจ้งวัฒนะ
แล้วผ่านมูลนิธิบ้านครูหยุย (อย่าถามว่าไปยังไงตอนนี้ เพราะตอนนั้นมั่วทางไปมากๆ จำไม่ได้แล้ว 55)
ก็เลยแวะเข้าไปทำบุญ ดูผ่านๆ ก็เฉยๆ เป็นเด็กมีปัญหา เด็กถูกทิ้ง อะไรประมาณนั้น
แต่ไปสะดุดน้องผู้หญิงคนนึง อายุประมาณ 4 ขวบ เค้ายืนๆ นั่งๆ รอโทรศัพท์ ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะในมูลนิธิ
หยีก็มองๆ ไป แต่ก็ยังไม่ได้คิดไรนะคะ ทีนี้ครูที่มูลนิธิบอกว่า น้องเค้าคุณแม่พึ่งตายไม่นาน แล้วต้องอยู่กับยาย
แต่ยายเลี้ยงไม่ไหว ต้องปล่อยให้อดๆ อยากๆ เนื้อตัวมอมแมม ทางมูลนิธิก็เลยไปรับตัวมาอยู่ด้วย
แต่น้องเค้ายังรู้สึกว่าแม่เค้ายังอยู่ แม่เค้าจะมารับ จะโทรมาหา
เค้าก็จะนั่งรอโทรศัพท์อยู่อย่างงั้นทั้งวันเลย ภาพที่เราเห็น กับความรู้สึกที่สัมผัสได้ เราฟังปุ๊บน้ำตาเอ่อเลยอ่ะ
เฮ้อ สังคมเรา จะมีอย่างงี้อีกเยอะมั้ยเนี่ย ประเทศไทย คนจนก็ยังคงจนต่อไป คนรวยก็รวยเอารวยเอาสิน่า

-------------------------------------------------

อีกที่ที่เคยไป แล้วไม่คิดจะไปอีกเลยคือ บ้านเด็กพิการซ้ำซ้อน เห็นแล้วสงสารมากกกกกกกกกกกกก
ได้แต่บริจาคเงินไป บริจาคของไป แต่จะไม่เข้าไปเล่นกับน้องๆ อ่ะ
เคยไปเล่นครั้งนึงแล้ว บอกตรงๆ ว่าเรากลัวมาก สงสารมากด้วย
คือหยีเป็นคนประหลาด ไม่ชอบอะไรที่เคลื่อนที่แบบไร้ทิศทาง เดาไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แล้วน้องเค้าแบบว่า อยู่ดีๆ ก็ร้องไห้ ร้องกรี๊ด นอนเอาขาป่ายหัวกัน ถีบหัวกันก็มี ชักกระตุก มองตาขวางๆ
เห็นแล้ว บอกตัวเองว่า เราโชคดีขนาดไหนแล้ว ที่เกิดมาไม่มีเวรกรรม ต้องมาลำบากรันทดเหมือนน้องเค้า
ดังนั้นเกิดมาทั้งที ต้องทำอะไรดีๆ ให้สังคม ครอบครัว และตัวเองนะจ๊ะ

เป็นการตอบที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาเลย อดทนอ่านกันหน่อยนะจ๊ะ อิอิ