ศูนย์ครูใต้อันเนื่องมาจากพระราชดำริในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ

วันนี้อ่านเจอข่าวนี้ เลยเอามาบอกต่อ ก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้จักโครงการนี้ของพระราชินีมาก่อน
และช่วงที่ผ่านมามีข่าว คุณครูที่ใต้ถูกทำร้ายบ่อย เลยขอเอาข่าวนี้มาลงค่ะ
รับรู้เรื่องราวของ คุณครูที่ใต้ ก็ทำให้เห็นว่า การเป็นครู โดยหน้าที่ กับการเป็นครู ด้วยหัวใจ มันต่างกัน
.................................................

สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ ทรงห่วงใยครูในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ พระราชดำริให้จัดสร้างศูนย์ครูใต้ขึ้นในท้องถิ่นใกล้เคียงให้ครูได้เข้ามาพักอาศัยโดยมีการอารักขาอย่างดีเยี่ยม ศูนย์ครูใต้แห่งแรกสร้างที่ จ.ปัตตานี เมื่อวันที่ 11 ส.ค.2551





“ถ้าขืนปล่อยให้ข้าราชการครูต้องเผชิญกับชะตากรรมอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันโดยไม่มีหนทางแก้ไขแล้ว ในอนาคตคงไม่มีครูที่มีความรู้ ความสามารถ จะยอมเสียสละ อาสาลงไปสอนหนังสือให้เด็กนักเรียนในจังหวัดชายแดนภาคใต้อีกต่อไป” พระราชเสาวนีย์ในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ วันที่ 11 สิงหาคม 2551

ภายในระยะเวลา 3-4 ปีมานี้ โจรใต้ได้ก่อเหตุสะเทือนขวัญประชาชนทั้งประเทศอย่างไม่หยุดหย่อน หนึ่งในความอำมหิตนั่นคือการล่าสังหารครูในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ จนบัดนี้ประเทศไทยได้สูญเสียบุคลากรผู้ทำหน้าที่ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้แก่ลูกหลานชาวไทยไปแล้วถึง 135 คน ครูที่ยังคงปฏิบัติหน้าที่อยู่ในท้องถิ่นเหล่านี้ล้วนแต่เสียขวัญตลอด 24 ชั่วโมง เพราะไม่อาจทราบได้ว่าวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้าจะถูกโจรใต้บุกเข้ามาฆ่าหรือไม่

สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรงมีความห่วงใย และเห็นใจครูใต้ผู้บริสุทธิ์เหล่านี้อย่างลึกซึ้ง ครูไม่มีอาวุธที่จะป้องกันตัวให้พ้นจากภัยร้าย จึงกลายเป็นเป้าหมายให้โจรเลือกสังหารได้ตามชอบใจ ทรงตระหนักดีว่าครูใต้ต้องเผชิญความเครียดอยู่ตลอดเวลา และยังบั่นทอนสมาธิในการสอนหนังสือ ต้องหวาดผวาระหว่างเวลาเดินทาง แม้ในยามดึกดื่นค่ำคืนก็มิอาจข่มตาลงให้หลับสนิทได้ ทำให้สุขภาพทั้งกายและใจของครูในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว จึงมีพระราชดำริให้จัดสร้างศูนย์ครูขึ้นในท้องถิ่นใกล้เคียงได้เข้ามาพักอาศัยโดยมีการอารักขาอย่างดีเยี่ยมทรงใช้เงินที่ประชาชนทูลเกล้าฯ ถวายเนื่องในวโรกาสที่ทรงเจริญพระชนมพรรษารวมกับเงินที่ทางรัฐบาลสมัย พล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ เป็นนายกรัฐมนตรี ทูลเกล้าฯ ถวาย เพื่อการจัดสร้างศูนย์ครูใต้ขึ้นเป็นแห่งแรกที่จังหวัดปัตตานี


ภายในศูนย์ครูใต้จะมีบ้านพักครูซึ่งมีอุปกรณ์ของใช้ภายในบ้านอย่างครบครัน มีทั้งร้านค้า ร้านเสริมสวย โรงยิม สำหรับให้ครูได้ออกกำลังกาย เพื่อการพักผ่อน และผ่อนคลายความตึงเครียด รวมทั้งห้องสมุดที่มีหนังสือนานาชนิด อินเทอร์เน็ต เพื่อการสืบค้นข้อมูลไว้ให้ครูเพื่อเพิ่มพูนการศึกษาการหาความรู้เพื่อให้ครูสามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข และปลอดภัย โดยไม่ต้องเดินทางออกมาภายนอก ยกเว้นเวลาไปสอนหนังสือเท่านั้น ซึ่งก็จะมีทหารคอยให้การอารักขาตลอดการเดินทาง และในระหว่างการปฏิบัติงานจริง

พล.อ.ธีระพงษ์ ศรีวัฒนกุล ผู้รับผิดชอบโครงการพระราชดำริศูนย์ครูใต้ ได้เปิดใจว่า ตั้งแต่เริ่มการจัดตั้งศูนย์ครูใต้จนมาถึงปัจจุบันนับได้ว่ามีจำนวนครูที่ได้รับการดูแลอาศัยอยู่ในพื้นที่ศูนย์ครูใต้มีจำนวนเพิ่มมากขึ้น และในปัจจุบันหลังจากที่มีชุดรักษาความปลอดภัยครูขึ้น สามารถลดจำนวนครูที่ต้องเสียชีวิตจากการลอบสังหารครูที่อยู่ในพื้นที่ต่างๆ และยังเป็นการเพิ่มขวัญและกำลังใจของครูเหล่านี้ให้มีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ทั้งนี้ทำให้พวกเขาเหล่านั้นสามารถมีกำลังใจที่เข้มแข็งในการทำงานสอนต่อไป

ด้วยทรงหวังพระราชหฤทัยว่า ศูนย์ครูใต้จะเป็นที่พักพิงอันร่มเย็นเป็นสุขให้แก่ครูใต้ผู้ที่ต้องเผชิญกับชะตากรรมอันแสนทุกข์ทรมานมาเป็นเวลาช้านาน เสมือนหนึ่งเป็นอ้อมแขนของคนไทยทั่วประเทศที่ร่วมกันโอบอุ้มคุ้มครองครูใต้ กางกั้นครูทั้งหลายไว้จากความทุกข์และความกังวล ในช่วงเวลาที่พักอยู่ในศูนย์ครูนี้ เพื่อเติมแรงใจและแรงกายให้ผองครูได้ฝ่าฟันอันตรายเพื่อออกไปทำหน้าที่ เพื่อลูกศิษย์และเพื่ออนาคตของประเทศชาติต่อไปโดยไม่ท้อถอย


.....นำมาจาก ผู้จัดการออนไลน์ 14 ก.ย. 2553

ขอบคุณค่ะ ที่นำข่าวสารให้ได้รับรู้
ถึงการทำงานของท่าน

และ ชอบ ประโยคที่ว่า
"การเป็นครู โดยหน้าที่ กับการเป็นครู ด้วยหัวใจ มันต่างกัน"

เห็นด้วยค่ะ
"แค่ทำตามหน้าที่ไม่พอ แต่หน้าที่ต้องทำ"

ขอบคุณประโยคนี้ของคุณ bookerian

รับรู้เรื่องราวของ คุณครูที่ใต้ ก็ทำให้เห็นว่า การเป็นครู โดยหน้าที่ กับการเป็นครู ด้วยหัวใจ มันต่างกัน

จึงอยากนำเรื่องราวของ ครูใต้มาให้ได้รับฟัง

...หลาก หลายเหตุการณ์ และ ความรู้สึก ที่เกิดขึ้นสำหรับคนที่อยู่ชายแดนใต้ ต่างอยู่ด้วยความหวาดผวามาโดยตลอดตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบมาตั้งแต่ปี 47 ว่า ไม่รู้วันไหนจะเกิดขึ้นกับตัวเอง หรือคนรู้จักมักคุ้น เคยพบพาน ...

...ไม่นับพี่น้องร่วมชาติ !!! ที่เดินทางมาทำจากภูมิภาคอื่น เพื่อทำมาหากิน เลี้ยงปาก เลี้ยงท้อง อยู่ที่นี่ ต้องมาสังเวยชีวิต ไม่มีโอกาสได้กลับไปพบหน้าลูกเมีย ต้องมาถูกฝังร่างที่ไร้ซึ่งลมหายใจ ภายใต้แผ่นดินต้องคำสาปแห่งนี้ ......

...ผม น้ำตาตกใน หลายครั้งเมื่อทราบข่าว พี่น้องในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ ถูกกระทำ!!จนสูญเสียทั้งชีวิตและทรัพย์สิน โดยเฉพาะคนที่ " ไม่มีทางสู้ " ไม่ว่าจะเป็น พุทธ หรือ มสุลิม ...

...ยิ่งมาเจอเหตุการณ์แบบนี้กับคนใกล้ชิด ที่เคย ร่วมกิน ร่วมนอน ร่วมสุข ร่วมทุกข์ มาด้วยกัน ...





เวลาประมาณ 13.30 น.วันที่ 3 มิย. 53 ได้ทราบข่าวแทบช็อค ทางวิทยุสื่อสารของ ภ.จว.ปัตตานี..





" คุณครูบุญนำ ยอดนุ้ย" แห่งโรงเรียนบ้านท่าคลอง อ.โคกโพธิ์ จ.ปัตตานี ที่ถูกกลุ่มก่อความไม่สงบ (ผู้หลงผิด) ประกบยิงเสียชีวิตด้วยวัย 41 ปี ขณะขับรถจักรยานยนต์เดินทางกลับบ้าน พร้อมกับเพื่อนครูจากโรงเรียนเดียวกัน เพื่อ พบหน้าพ่อแม่ตามปกติ แต่เขาทำได้แค่(ให้ผู้อื่น) นำร่างที่ไร้วิญญาณกลับไปพบเท่านั้น ท่ามกลางความเศร้าสลด ต่อการจากไปไม่มีวันกลับของบุญนำ ...

... บุญนำ เขามาแค่นี้จริงๆ....

...ผมรู้จักและคุ้นเคยกับ " บุญนำ " มาตั้งแต่ ปี 37 หลังจากเขาหอบใบปริญญาจาก ม.นเรศวร พิษณุโลก มาหมาดๆ เพื่อหางานทำที่กรุงเทพ ก่อนจะอิ่มตัวจากชีวิตในเมืองหลวงมาลงมา สอบบรรจุเป็นพนักงานราชการ"ครู" ที่บ้านเกิด ด้วยความมุ่งมั่นและอุดมการณ์ อย่างเต็มเปี่ยม และได้เป็น "แม่พิมพิ์" ของชาติ สมความตั้งใจ เมื่อ 4-5 ปีที่ผ่านมา ณ โรงเรียนบ้านท่าคลอง ซึ่งเป็นโรงเรียนแห่งแรกและแห่งสุดท้าย ในชีวิต เรือจ้าง ...





" พี่เชื่อไหมว่าผมเคยถอนหญ้าข้างบ้านเช่า สมัยเรียนหนังสืออยู่ที่พิษณุโลก มาผัดน้ำมันกินกันข้าว เนื่องจากเงินหมด หมดเงิน เพราะ แม่ทีใต้(ปักษ์ใต้) ขายยางส่งเงินมาให้ไม่ทัน "..

ประโยคนี้ ยังคงเป็น " อมตะ " ครื้นเครง ปน ความสงสาร และเศร้า รันทดใจทุกครั้ง เมื่อ พูดถึง " บุญนำ " ครูนักสู้มือเปื้อนชอล์คคนนี้...

ด้วยความที่เขาป็นคนไฝ่เรียนเป็นที่ตั้ง ประกอบกับ นิสัยส่วนตัว อารมณ์ดี ครื้นเครง ไม่เป็นพิษ เป็นภัยกับใคร ทำให้เขาเป็นที่รักของผู้คนโดยทั่วไป...........

... " ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ไม่ว่าสุข หรือทุกข์ เรามัก จะได้ยินเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวออกมาจากกล่องเสียงของเขาเสมอ ....

... โดยเฉพาะ ความเป็นผู้ที่มี "" จิตอาสา "" คนหนึ่ง ที่มาจากก้นบึ้งแหล่งจิตใจไร้ซึ่ง การเสแสร้ง ตลอดระยะเวลา ที่รู้จัก บุญนำ มาเกือบ 20 ปี ....

... ระยะหลังผมไม่ค่อยได้ เจอบุญนำบ่อยนัก ล่าสุดเมื่อประมาณปลายปี 52 บุญนำ เล่าให้ฟังว่า เดี๊ยวนี้ไปไหน มาไหนต้องระวังตัวเพิ่มมากขึ้น เพราะคนใกล้ชิดหลายคนเคยมาเตือน เนื่องจากตัวเขา ตกเป้าเป้า จากกลุ่มก่อความไม่สงบ ซึ่งเขาเองก็รู้ตัวด้วยเช่นกัน ...

..." ผมไม่เคยทำร้ายใคร และใครก็คงไม่มาทำร้ายผม " ...

เขายังพูดปลอบใจตนเอง สไตล์คนอารมณ์ดี แม้ในจิตใจเบื้องลึกมีความประหวั่นอยู่ไม่น้อย

และสุดท้ายเขาก็ พลาด จนได้ โดยที่ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว....

... ผู้ลั่นไกยิงครูบุญนำ !!! คุณรู้จักเขา มาก น้อยแค่ไหน ทำไมต้องไปฆ่าเขา และ ใครสั่ง ให้ฆ่า !!!!! ...

... ถึงวันนี้ ... เราต้องมา สูญเสีย คนรักบ้านเกิด อีกคนหนึ่งที่ "เข้าใจ" และ กำลังจะ "เข้าถึง" แต่ยังไม่มีโอกาสได้ " พัฒนา " ไปอีกคน แม้เขาจะเป็นเพียงพนักงานราชการตัวเล็กๆคนหนึ่ง ก็ตาม ....
...





- ที่วัดสุนทรวารี อ.โคกโพธิ์ จ.ปัตตานี นายธีระเทพ ศรียะพันธ์ ผู้ว่าราชการจังหวัดปัตตานี อัญเชิญพวงมาลาพระราชทานพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ และพระบรมวงศานุวงศ์ วางหน้าหีบศพนายบุญนำ ยอดนุ้ย ครูโรงเรียนบ้านท่าคลอง อ.โคกโพธิ์ จ.ปัตตานี ที่ถูกกลุ่มก่อความไม่สงบยิงเสียชีวิตขณะขับรถจักรยานยนตืกลับจากโรงเรียน เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน ที่ผ่านมา -



... กำหนดพิธีพระราชทานเพลิงศพ
คุณครูบุญนำ ยอดนุ้ย
ณ เมรุ. วัดสุนทรวารี(วัดบางโกระ)
ต.บางโกระ อ.โคกโพธิ์ จ.ปัตตานี
วันพฤหัสบดีที่ 10 มิถุนายน 2553 เวลา 13.00 น.

"""""""""""""""""""""
สวัสดีครับ................

จากบทความ ...บุญนำ เขามาแค่นี้จริงๆ !!! เขียนถึงครูบุญนำ นักสู้มือเปื้อนชอล์คเหยื่อไฟใต้รายล่าสุด ..

และอยากฝากเพลงนี้ ให้ผู้ที่อยู่ในวิชาชีพครู ได้ฟัง เพื่อได้นึกถึง งานที่ "ครูใต้" ได้ทำ



ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับที่นำเรื่องราว ครูที่เ็ป็นครูด้วยหัวใจ มาให้ได้รับรู้

ขอบคุณ ครู ที่เป็นครูด้วยหัวใจครับ

ขอบคุณคุณ Nakderntang คุณ yourfwd และคุณ itasian ที่เข้ามาอ่านและแบ่งปันเรื่งราวค่ะ
.............................................

..." ผมไม่เคยทำร้ายใคร และใครก็คงไม่มาทำร้ายผม " ...

อ่านประโยคนี้ของคุณครูบุญนำ แล้วเศร้า คุณครูไม่ได้จะทำร้ายใคร คุณครูอยู่เพื่อสอนเด็กๆ

มีคนกล่าวว่า...

สิ่งที่ต้องการจากทุกวิชาชีพในการอาศัยอยู่ร่วมกัน คือ "ความรับผิดชอบ"

1. รับผิดชอบ ในวิชาชีพ
2. รับผิดชอบ ในความเป็นมนุษย์

แต่บังเอิญ เราไม่รู้ว่า ความเป็นมนุษย์ ของเรา อยู่ตรงไหน?
และ ไม่รู้ ว่า วิชาชีพ เรา รับผิดชอบ ต่อ สิ่งใด...

หาก ไม่รู้ ว่า รับผิดชอบ ต่อ สิ่งใด ได้โปรด อย่า ทำลาย งานของคนที่เสียสละเลย